بهار و تابستان، نيمى از سال را پشتِ سر گذاشتيم. نخستين ماهِ پائيزى، مهرماه، فرا رسيده است و با آن هفتمين جشن از جشن هاى دوازده گانه سال فرا مى رسد، جشن مهر يا مهرگان كه پس از نوروز بزرگ ترين جشنِ ايرانيان است. گرچه اين جشن به مانندِ ديگر جشن هاى دوازده گانه سال به فراخور برابرىِ نامِ روز، مهرروز، با نامِ ماه، مهرماه، در شانزدهمِ مهرماه برگزار مى شود اما بسيارى از داده هاى تاريخى، براى نمونه از طبرى، بيرونى، گرديزى، تبريزى و فردوسى، انگيزهِ ديگرِ برگزارىِ اين جشن را پيروزىِ مردم ايران به رهبرى فريدون و كاوه بر آژى دهاك (ضحاك) مى دانند. دورانِ جمشيد يكى از پادشاهانِ افسانه يىِ ايران زمين دورانِ تابندگى و درخششِ زندگى در زمان پيشداديان است، زمانى كه مردمان به زدن خشت و ساختنِ ايوان و گرمابه و شهر، جام ها و آوندهاى سفالين، بافتن ابريشم، كتان و پنبه، برآوردن گوهرها از دل سنگ، ساختنِ كشتى، بو،  عطر، مى و ديگر زيبايى ها دست يافتند. خوشى كه در آن دوران به نهايت رسيد آژى دهاك روزگارِ خوش را درنورديد و ضحاكيان هزار سال با ستم در ايران زمين فرمانروايى كردند. رفته‌رفته مهر و خرد نهان و بى مهرى و بى داد آشکار گشت. شوربختى مردم كه به نهايت رسيد، يك كارگرِ ساده كه تا آن زمان كسى او را نمى شناخت، كاوه آهنگر، مردم را به خيزش فرا مى خواند. مردم با ديدن كاوه بر ترسِ خود چيره شده و به يارىِ او به پا مى خيزند. فريدون كه از بازماندگانِ جمشيد است و در اين دوره پنهان مى زيسته واردِ ميدان مى شود. همه دست در دستِ هم، دورانِ ستم را به پايان رسانده، آژى دهاك، ضحاك را در كوهِ دماوند زندانى مى كنند. روزِ پيروزى كه مهرروز از مهرماه، شانزدهم مهرماه است را جشن گرفته و هر سال به يادِ آن، جشن مهر يا مهرگان را برگزار مى كنند. ا

 فردوسی در شاهنامه به روشنی به این جشن و پیدایش آن در دوران پادشاهی فریدون اشاره مى كند:

به روز خجسته سرِ مهر ماه      به سر بر نهاد آن کیانی کلاه
زمانه بی اندوه گشت از بدی      گرفتند هر کس ره بخردی
دل از داوری‌ها بپرداختند      به آیین یکی جشن نو ساختند
نشستند فرزانگان شادکام     گرفتند هر یک ز یاقوت جام
میِ روشن و چهرهٔ شاه نو     جهان نو ز داد از سرِ ماه نو
بفرمود تا آتش افروختند      همه عنبر و زعفران سوختند
پرستیدن مهرگان دین اوست     تن‌آسانی و خوردن آیین اوست
کنون یادگارست ازو ماه و مهر     بکوش و به رنج ایچ منمای چهر

مردم از شاه تا كشاورز به ياد آن رويدادِ دل انگيز، با مهر به پيروزى رسيدن، به دست افشانى و پايكوبى مى پردازند. با فراآمدن خورشيد يكى از سپاهيان بیرون از كاخ پادشاهى ايستاده فرياد مى زند: "اى فرشتگان به زمين آييد و زشت كاران را برانيد." پادشاه بارعام مى دهد و پيشكش ها به درگاهِ همايونى مى شود. آفرين خوانى و رسيدن پيك خجسته به دربار شاهى در كنار ديگر آيينِ ويژهِ اين روز در پيشگاهِ خوانِ مهرگانى انجام مى شود. مرغ شكم پُر از خوراكى هاى ويژهِ مهرگان است. ايرانيان در اين روز مى نوشند، مى خورند و تا پاسى از شب به دست افشانى و پايكوبى مى پردازند.
 

با شادباش هاى ويژه به فراخورِ فرارسيدنِ جشن مهر، مهرگان، براى همه شما آرزوى مهرماهى مهرگونه مى كنم. همچون مهر مهربان و پيروز باشيم.

مهرگان به شما شاد، فرخنده و ایدون باد
بهمن چهل امیرانی

این نامه را پسندیدید؟
اگر آن را پسندیدید و دوست دارید برای آینده جامعه خود گامی کوچک، بدونِ هزینه و سازنده بردارید این نامه را برای دوستان و آشنایانِ خود بفرستید
با سپاس

بُرهان مى گويد شهريورروز از شهريورماه يا چهارمين روزِ شهريورماه، برابر است با جشن شهريور يا شهريورگان و مغان در اين روز جشن كنند چراكه مى گويند كه داراب در اين روز چشم به جهان باز كرد. شهريورگان جشن شهرآرايى، آبادگرى و سازندگى است؛ چه آرايشِ درون و چه آرايشِ بيرون. شهريور و شهريورگان به يادِمان مى آورد كه بنيانِ پديدآمدنِ هستى بر پايهِ سازندگى، آبادانى و تازه شدن هست و هر كارى در اين زمينه انجام شود، از كاشتنِ يك گل تا ساختنِ يك بنا، از خُرم و سرسبزكردن زمين تا خوش و خُرسندكردن زندگى باشندِگان، نيكو و شهريارى است. از اين رو است كه در اين جشن از شاه گرفته تا كشاورز همه گردِهم آمده، فراورده هاى خود را پيشكش كرده، با هم به جشن و شادمانى مى پردازند. اين همكارى و هم شادمانى به همشهريان، همدلى و هم راستايى مى بخشد و آنها را در كار و كوششِ بيشتر براى سازندِگى و آبادانى شهر و روستا همگام مى كند. مردم در جشنِ شهريور، شهريورگان، به دست افشانى و پايكوبى مى پردازند، از نوشيدنى ها و خوراكى هاى گوناگون بهره گرفته، جهان را درود و سپاس مى فرستند و به شب هنگام، در بام ها آتش مى افروزند. شايد از اين روست كه ابوريحان بيرونى، در آثارالباقيه، از زبان زادويه مى نويسد كه جشن شهريور يا شهريورگان را آذرجشن هم گويند و در اين روز براى آتش هايى كه در خانه هاى مردم است جشن مى گيرند و براى شادمانى ها به گردِهم مى آيند و باور دارند كه گرماى آتش چيزهايى را كه براى رُستنى ها زيان آور است را از خانه مى راند

با شادباش هاى ويژه به فراخورِ فرارسيدنِ جشن شهريور، شهريورگان، براى همه شما آرزوى شهريورى همايونى مى كنم. همچون شهريور شهرآرا و جهان ساز باشيم.

شهریورگان به شما شاد، فرخنده و ایدون باد
بهمن چهل امیرانی

این نامه را پسندیدید؟
اگر آن را پسندیدید و دوست دارید برای آینده جامعه خود گامی کوچک، بدونِ هزینه و سازنده بردارید این نامه را برای دوستان و آشنایانِ خود بفرستید
با سپاس

پس از بهمن، ارديبهشت، شهريور، اسپند و خرداد، امرداد آخرين ابرفرشته يا امشاسپند در جهان بينى ايرانى است. اسپند، خرداد و امرداد گروهِ سه گانهِ امشاسپندانْ بانوانْ را سامان مى دهند. در ادبيات ايران زمين خرداد و امرداد بيشتر در كنار هم آمده اند. خرداد نُمادِ رَسايىِ اهورامزدا، خوش زيستى و نگهدار آب هاست. اين دو در كنارِ هم، خرداد و امرداد، خوش زيستىِ ديرپا يا خوش زيستىِ هميشگى هستند كه از آب ها و روستنى ها پاسدارى كرده به يارىِ مردمان مى آيند و بر تشنگى و گُرسنِگى چيره مى شوند. از آنجايى كه در فرهنگ كشاورزى نيازِ به آب و رسيدِگى به روستنى ها و دام ها در گرماى تابستان سرنوشت ساز است، وجودِ امرداد در اين دوره از زمان هاى دوازده گانه سال، نقشِ مهمى در جهان بينى ايرانى پيدا كرده است

در آثارالباقيه نوشتهِ ابوريحان بيرونى مى خوانيم كه امردادماه كه روزِ هفتمِ آن امرداد روز هست، آن روز را به انگيزه پيش آمدن دو نام با هم، جشن مى گيرند. در جشن امرداد يا امردادگان، از آنجايى كه اين ابرفرشته، اين امشاسپند، نگهبانِ روستنى هاست، جشن را در باغ ها و در كنار چشمه ها انجام مى دهند و همچون امرداد به رويش، خُرمى و سرسبزىِ روستنى ها مى پردازند

گفته مى شود كه هر يك از فروزه هاى دوازده گانه كه جشن هاى هم نامىِ روز و ماه براى گرامى داشتِ آنها برگزار مى شود، گل ويژه يى دارد. گل ويژهِ امرداد، چمبك (زَنْبَقْ) هست، يكى از گل هاى زيباى جهان كه در سَدها گونه در نيم كرهِ شمالى پراكنده اند. گل زنبق داراى شش گلپوش كه سه گلبرگ ايستاده و به نام درفش و سه كاسبرگ آويزان كه به نام آويز خوانده مى شود هست. شمارى از زنبق ها كركى هستند، برگ هاى آنها خنجرمانند هستند و در جاهاى گرم، هميشه سبز هستند. رنگ آنها بنفش، زرد، سُرخ و صورتى است. گلدِهى در پايانِ بهار و آغاز تابستان است و چه بسا دوبار در سال، در بهار و پائيز، گل بدهند. از ديگر گونه هاى زنبق مى شود از زنبق ريش دار، زنبق بى ريش و زنبق تاجدار نام برد كه هر كدام زيبايى خودش را دارند

با شادباش هاى ويژه به فراخورِ فرارسيدنِ جشن امرداد، امردادگان، براى همه شما آرزوى امردادى گلگون مى كنم. همچون امرداد ديرپا و جاودانه باشيم.

امردادگان به شما شاد، فرخنده و ایدون باد
بهمن چهل امیرانی

این نامه را پسندیدید؟
اگر آن را پسندیدید و دوست دارید برای آینده جامعه خود گامی کوچک، بدونِ هزینه و سازنده بردارید این نامه را برای دوستان و آشنایانِ خود بفرستید
با سپاس

ياكوب ادوارد پولاك پزشكِ آلمانى كه ده سال از زندگىِ خود را به خواستِ اميركبير در ايرانِ زمانِ قاجار سپرى كرد و از نخستين كسانى بوده است كه پزشكىِ نُوين را از راهِ دارالفنون به ايران آورد، در زندگى نامهِ خود در موردِ مردمِ ايران به هنگامِ فرارسيدنِ بهار و نوروز مى نويسد: "از نظرِ كشاورز عيد مبدأ زمانى است كه برمحورِ آن كارِ آماده سازىِ زمين، بذرپاشيدن و محصول برداشتن را تعيين مى كند؛ وى مى داند كه اين تخم يا آن تخم را بيست روز پيش يا پس از عيد بايد افشاند؛ اين يا آن درخت را چند روز پيش يا پس از عيد بايد پيوند زد ...". از آنجايى كه جشن هاى ايرانى برآمده از فرهنگِ كشاورزى است، براى شناختِ بهترِ آنها مى توان نيم نگاهى به اين شيوهِ زندگىِ مردمِ ايران در هزاره هاى دور و نزديك داشت تا به دركِ درست ترى از گاهشمارِ ايرانى و مردمِ ايران رسيد. شايد بتوان گفت كه شش گاهنبارِ سال كه در شش نوبت در ٣٦٥ روزِ سال برگزار مى شوند بيش از هر جشنِ ايرانى با كشاورزى و دامدارى پيوند بنيادين دارند و در آغاز، جشن كشاورزانِ فلاتِ ايران بوده است. هر كدام از گاهنبارها برابر با زمانى هست كه يك دورهِ كارى براى كشاورزان و دامداران به پايان مى رسد و دورهِ ديگرى آغاز مى شود كه به آن گاهنبار مى گويند و هر كدام پنج روز زمان مى برد. بنابر اين سى روز از سال، جشن هاى ششگانهِ گاهنبار است كه با فاصله هاى نامتساوى از همديگر دور مى باشند، اينگونه:

گاهنبارِ يكم در چهل و ششمين (٤٦) روز سال
گاهنبارِ دوم در سَد و هشتمين (١٠٨) روز سال
گاهنبارِ سوم در سَد و هشتاد و پنجمين (١٨٥) روز سال
گاهنبارِ چهارم در دويست و شانزدهمين (٢١٦) روز سال
گاهنبارِ پنجم در دويست و نود و ششمين (٢٩٦) روز سال
گاهنبارِ ششم در سى سَد و شسد و پنجمين (٣٦٥) روز سال

اكنون كه در ارديبهشت ماه هستيم نخستين گاهنبارِ سال، از ١١ تا ١٥ ارديبهشت برگزار مى شود كه از آئينِ ويژهِ آن سفرهِ گاهنبار است كه هر خانواده يى به خواستِ خود، براى دارا و ندار، سفره يى از خوراكى ها و نوشيدنى ها پهن مى كند و دَرِ خانه به روى همگان باز است. اين جشن پيش از برآمدنِ آفتاب در روزِ نخست تا پائين رفتنِ آفتاب در پنجمين روز ادامه دارد و در پنجمين روزِ خود به اوجِ خود مى رسد. بازديدكنندِگان كه از سفرهِ گاهنبار كامى گرفته اند به هنگام تركِ خانه به برگزاركنندِگانِ گاهنبار مى گويند: "گاهِ گاهنبار پُشت و پناهِ شما باد". اينكه واژهِ گاهنبار از كجا آمده، گاهِ گاهنبار چگونه مى تواند پُشت و پناهِ ما باشد و بسيارى پرسش هاى ديگر پيرامونِ اين جشن را به گاهنبارهاى ديگرِ باقى مانده از سال مى سپاريم و در اينجا از نياكانِ كشاورز و دامدارمان سپاسگزارى مى كنيم كه شش جاى پا در سال از خودشان برايمان به يادگار گذاشتند تا ما هم بتوانيم به يادِ آنها خوش و شاد باشيم. گاهِ نخستين گاهنبارِ سال پُشت و پناهِ شما باد. ا

با شادباش هاى ويژه به فراخورِ فرارسيدنِ گاهنبار ، براى همه شما آرزوى بهترين ها را دارم. گاهِ گاهنبار پشت و پناهِ شما باد و همچون تيشتر بارَنده و روشن باشيم.

گاهنبار به شما شاد، فرخنده و ایدون باد
بهمن چهل امیرانی

این نامه را پسندیدید؟
اگر آن را پسندیدید و دوست دارید برای آینده جامعه خود گامی کوچک، بدونِ هزینه و سازنده بردارید این نامه را برای دوستان و آشنایانِ خود بفرستید
با سپاس

در جهان بينى ايرانى به واژه يى برخورد مى كنيم به نامِ امشاسپند كه به آن ابرفرشته هم مى گويند و اگر بخواهيم آن را خيلى ساده بيان كنيم مى توانيم بگوئيم كه امشاسپند يك فروزهِ اهورايى است. شش امشاسپند اينها هستند: بهمن، ارديبهشت، شهريور، اسپند، خرداد و امرداد. بنابر اين ارديبهشت دومين امشاسپند، دومين ابرفرشته يا فروزهِ اهورايى است كه كارآيىِ آن برپا كردن و نگهدارى از بهترين راستى يا بهترين هنجار و سامان در اين جهان است. محمد حسين بن خَلَف تبريزى در برهان قاطع آورده است كه "در اين روز نيك است به معبد (پرستشگاه) رفتن و از پادشاهان حاجت خود خواستن و به جنگ و كارزار شدن". ا

در جشن ارديبهشت يا ارديبهشتگان بزرگان به ديدارِ پادشاه رفته و پاداش ها دريافت مى كنند. هنرمندان هنرنمايى مى كنند و موبدِ موبدان آئين ويژه ارديبهشتگان را در پيشگاهِ پادشاه برگزار كرده، همگان را پند و اندرز مى دهد، ارديبهشت يشت را خوانده و همه به آتش مى انديشند چراكه ارديبهشت و آتش پيوندى از هم ناگسستنى دارند. همانگونه كه ارديبهشت براى بهترين راستى و نگهبانِ هنجار و سامانِ جهانِ اهورايى است، آتش نيز پاكى را از ناپاكى جدا مى كند. بر اين پايه در جهان بينىِ ايرانى ارديبهشت آتش را به كار گرفته تا راستى را از دروغ، هنجار را از ناهنجار و سامان را از بى سامانى آزمون كند، همانگونه كه در افسانه يى سياوش، آتش به يارىِ او آمده، سياوش را نمى سوزاند و از خود گلستانى به جا مى گذارد. شايد از اين روست كه در ارديبهشتگان تن پوشِ سپيد، كه نُمادِ پاكى است به تن مى كنند. جشن ارديبهشت يا ارديبهشتگان، اين دومين جشن، از دوازده جشنِ ماهانهِ سالِ ايرانى را به همه شما شادباش گفته و برايتان گلستانى از گل هاى رنگارنگ پيشكش مى كنم. شاد و گلگون باشيد. ا

با شادباش هاى ويژه به فراخورِ فرارسيدنِ جشن ارديبهشت، ارديبهشتگان، براى همه شما آرزوى ارديبهشتى راستين مى كنم. همچون ارديبهشت سامان كننده و راست گونه باشيم.

ارديبهشتگان به شما شاد، فرخنده و ایدون باد
بهمن چهل امیرانی

این نامه را پسندیدید؟
اگر آن را پسندیدید و دوست دارید برای آینده جامعه خود گامی کوچک، بدونِ هزینه و سازنده بردارید این نامه را برای دوستان و آشنایانِ خود بفرستید
با سپاس

فروردين از واژه فَرْوَهَرْ يا فَرْوَشى مى آيد. در جهان بينى ايرانى فروهر يك نيروى ايزدى، يك نورِ اهورايى است كه پيش از و پس از زندگىِ انسان وجود دارد و در سرتاسرِ زندگىِ ما در وجودِ ما هست. به هنگامِ مرگ فروهر، دوباره به سوى بالا برمى گردد. از آنجايى كه فروهرها همه پاكند، از ياورانِ نيروهاى اهورايى به شُمار مى آيند و اهورا، زندگى را، در چالشِ با اهريمن، با مرگ، يارى مى كنند، وجودِ فروهر در انسان، از انسان، موجودى خدايگونه مى سازد. همانندِ اهورا كه در جهان بينى بزرگ، در آسمان، زندگى را گسترده مى كند، انسان، در جهان بينى كوچك، بر روى زمين، دست به ساخت و ساز و پديدار كردنِ زندگى مى كند. باور به فروهر به هزاره هاى دور بر مى گردد و مى شود در بينِ مردمانِ هند و اروپايى هم آن را ديد. براى نمونه در هندوستان نامِ پيتارا با نامِ فروهر برابرى مى كند. در نخستين دست آوردهاى ادبىِ ايران كه براى ما به جا مانده مى توان نام فروهر را ديد. در يَسْنا كه كهن ترين بخشِ اوستا است و نزديك به چهار هزار سال پيشينه دارد نامِ فروهر در هفت هاتْ آمده و در بخشِ يَشت ها سُروده يى بلند در ستايش از فروهرها داريم به نامِ فروردين يشت كه يشتِ سيزدهم و بلندترين يشتِ اوستا است و در آن بيش از سيسَد و پنجاه نام آمده، از فروهرِ كيومرث گرفته تا فروهرِ سوشيانس. ا

بنابر اين ماهِ فروردين، ماهِ فروهرِ درگذشتگان است كه با نوروز آغاز مى شود و در فروردينگان به نهايتِ شكوهِ خودش مى رسد، همانگونه كه ابوريحان بيرونى در آثارالباقيه مى نويسد: " ... روزِ نوزدهم از ماهِ فروردين را "نوروزِ انهار" گويند و در آب هاى جارى عطر و گلاب ريزند". ا

در فروردينگان در آرامگاه ها با گل و ميوه و آتش به ديدارِ فروهرِ درگذشتگان رفته و عود و كندر روشن مى كنند. موبدان سُرودهايى از فروردين يَشتْ مى خوانند و موبدياران چادرشب ها كه پُر از لُرك (آجيل هفت گونه) است را به كمر بسته و بينِ مردم پخش مى كنند. خويشان و نزديكان هم با نيايش، به فروهرِ درگذشتگان درود مى فرستند، شادىِ آنها را خواهان هستند. ا

با فرستادنِ درود و سپاس و ستايش به فروهرِ رفتِگان، سخن را با بخشِ كوتاهى از سُرودِ فروردين يشت به پايان مى بريم: "اينك مى ستائيم فروهرِ همهِ مردان و زنانِ پيرُوِ راستى را، آنان كه روان هايشان برازندهِ ستايش و فروهرهايشان شايستهِ يارى خواهى است." ا

با شادباش هاى ويژه به فراخورِ فرارسيدنِ جشن فروردين، فروردينگان، براى همه شما آرزوى فروردينى شاد مى كنم. همچون فَروردين فَروهَرى و فروَشى باشيم.

فروردينگان به شما شاد، فرخنده و ایدون باد
بهمن چهل امیرانی

این نامه را پسندیدید؟
اگر آن را پسندیدید و دوست دارید برای آینده جامعه خود گامی کوچک، بدونِ هزینه و سازنده بردارید این نامه را برای دوستان و آشنایانِ خود بفرستید
با سپاس

اگر نگاهى به واژهِ سيزده بدر بيندازيم مى بينيم كه "در" به جاى واژه "دَره و دَشت" آمده، همانگونه كه علامه دهخدا واژهِ "دَرودَشت" را مُخَفَفِ "دَره و دَشت" مى داند:

چو هر دو سپاه اندر آمد زِ جاى
تو گفتى كه دارد دَر و دَشت پاى

يكى ديگر از ماناهاى "به" سَمت و سو هست مانندِ "به خانه رفتن". پس مى توان گفت كه سيزده بدر به ماناى "سيزدهم به سوى دَره و دَشت شدن" هست. از سوى ديگر اگر نگاهى به جهان بينى ايرانى بيندازيم در مى يابيم كه همانگونه كه در جهان بينىِ كوچك، بر روى زمين، يك سال به دوازده ماه بخش شده، در جهان بينى بزرگ هم، در آسمان، يك دورهِ زمانى به دوازده هزار سال بخش بندى شده است. نوروز كه آغازِ يك سال، يك دورهِ زمانى هست دوازده روز زمان مى برد كه برابرى مى كند با دوازده ماهِ سال، در جهان بينى كوچك و دوازده هزار سال در جهان بينى بزرگ كه در آن مردم به شادمانى مى پردازند و آغازِ يك دورهِ تازه را جشن مى گيرند. سيزدهمين روز، مرزِ بينِ نوروز و ديگر روزهاى سال است تا اينگونه، تا سالى ديگر و نوروزى ديگر، به نوروز بدرود گفته شود. به دَره و دَشت رفتن شايد براى آن باشد كه همانگونه كه ايرانيان در نوروز به ديدوبازديدِ يكديگر مى روند، در سيزدهمين روزِ سال، در دَرودَشت، به ديدارِ سپهرِ اين جهان، بروند و همهِ باشندِگان با هم به شادمانى بپردازند. در اين هَمنِشينى بزرگ كه با خوردن و نوشيدن و دست افشانى و پايكوبى همراه است و تا پايانِ اين روز ادامه دارد، مردم سبزه هاى خود را به جوى آب مى سپارند و از تير، ايزدِ باران، آرزوى سالى پُر از بارشِ باران، كه با خود سرسبزى و زيست را به ارمغان مى آورد، دارند. ا

از آئين هاى ديگر اين روز، گِرِه زدن سبزه هست كه جوانان، به ويژه دوشيزِگان، به آن مى پردازند تا در سالِ تازه چرخِ گردان با آنها يارى كرده و به خانهِ بخت بروند. گفته شده كه مشى و مشيانه كه در جهان بينى ايرانى نخستين مرد و زن هستند، در چنين روزى، با گره زدن دو شاخهِ مورد پايهِ پيوندِ زناشويىِ خودشان را بنا كردند و ايرانيان از آن روزگار تا به امروز از اين راز به خوبى آگاه بوده اند و اين آئين را دختران و پسرانِ دَمِ بخت انجام مى دهند تا هم با يكديگر و هم با پيشينهِ خود هم پيمان شوند. ا

خوردنِ كاهو با سركه يا سِكنجَبين، پختن خوراكى هاى گوناگون به ويژه آش رشته و پرتاب كردنِ سيزده سنگ به پشتِ سر به نيتِ دور بودنِ بلا و شوربختى و براى پرت كردن هر سنگ، يك آرزو كردن، از ديگر آئين هاى اين روز است. ا

شايد بسيارى با دروغِ سيزده هم آشنايى داشته باشند. آئينى كه مى شود گفت هم زمان در جاهاى ديگر جهان، براى نمونه هندوستان، نيوزلند، كانادا، آمريكا، فرانسه، انگليس، اسكاتلند، ايرلند و سوئد برگزار مى شود. در بسيارى از كشورها حتى رسانه ها هم دست به اين كار مى زنند و در اين روز دروغى مى گويند و با مردم همراه مى شوند. با اميد به اينكه همهِ آنچه كه اينجا گفته شد، يك دروغِ سيزده نباشد، براى همهِ شما آرزوى سيزده بدرِ شادى دارم. همچون مشى و مشيانه دلباخته و دلرُبا باشيم. ا

با شادباش هاى ويژه به فراخورِ فرارسيدنِ جشن سيزده بدر، براى همه شما آرزوى روزى شاد مى كنم. همچون سيزده بدر خُرم و سرسبز باشيم.

سيزده بدر به شما شاد، فرخنده و ایدون باد
بهمن چهل امیرانی

این نامه را پسندیدید؟
اگر آن را پسندیدید و دوست دارید برای آینده جامعه خود گامی کوچک، بدونِ هزینه و سازنده بردارید این نامه را برای دوستان و آشنایانِ خود بفرستید
با سپاس