دیروز، ١٨ ارديبهشت ١٣٩٣، مادرم واپسين نفس را كشيد، قلبش از تپش بازايستاد
و فروهر او به فروهر ايزدى پيوست. روانش شاد

در پایان راه و آغاز همه چیز

بامداد پنج شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۳ ساعت یازده و نیم پیش از نیمروز به وقت ایران، مادر من واپسین نفس های خود را کشید، قلبش برای همیشه از تپش بازایستاد و فروهر او به فروهر ایزدی پیوست. پیکار با یک سرطان درمان ناپذیر، بسیار سخت و ناهموار بود. اما دشمن، این غده های درون مغز او، نمی دانستند که به سوی انسانی یورش برده اند که با دلی بزرگ، مهری بی کران به پنج پسر خود و همه انسان ها دارد. دلی نیرومند که هرگز بدون پیکار سرفرود نمی آورد. نم نم باران می بارید زمانی که مادرم در آغوش من واپسین نفس ها را می کشید. چنان دردآور بود که پنداری تیری به سینه ام خورده است و نمی توانم روی پا بایستم. زانوهایم  خم  شدند و من اشک ریختم. او را در آغوش گرفتم  و گریه کردم  و گریه کردم

با این واژه ها، که واپسین واژه ها هستند، از سوی نزدیکترین کسان خانواده زهراه پایروند ثابت از پشتیبانی بسیاری، به ویژه از سوی تیم پزشکی سوئد، سپاسگذاری می کنیم

اکنون  خواستار آن هستیم  که در تنهایی  و آرامش  به یاد مادرمان سوگواری کنیم

با سپاس
بهمن چهل امیرانی

----------------------------------------

Vid vägens slut och alltings början

Torsdagen den 8 maj 2014 strax efter klockan 09 (svensk tid) tog min mor sina sista andetag och sedan tystnade hennes hjärta. Kampen mot en obotlig cancer har varit hård och på alla sätt ojämn. Men vad hennes fiende, hjärntumörerna, inte viste var att de angripit en människa med ett mycket stort hjärta som rymde oändligt med kärlek till sina fem söner och sina medmänniskor. Det hjärtat var även starkt fysiskt och lät sig inte besegras utan kamp. Ett långsamt regn föll ute när min mor tog sitt sista andetag i min famn. Det kändes som om jag hade blivit slagen så hårt i bröstet att jag knappt kunde stå på fötterna. Mina knän vek sig och jag började gråta. Jag föll i hennes armar och grät och grät. Med dessa ord, som blir de sista, så vill vi i Zahra Pairevande Sabets närmaste familj tacka för det stort stöd som visats henne, framför allt genom svenska sjukvården.

Vi önskar nu att få sörja och bearbeta min mors minne i stillhet.

Vänligen,

Bahman Chehel Amirani

----------------------------------------

At the road's end & beginning of all things

Thursday, May 8, 2014 just after the clock 09 (Swedish time) my mother took her last breath and then stopped her heart. The fight against terminal cancer has been intense in every way uneven. But what her enemy, brain tumors, not knew was that they attacked a man with a huge heart that held endless love for his five sons and his fellows. The heart was also strong physically and was not to be defeated without a fight. A slow rain fell out when my mother took her last breath in my arms. It felt like I had been hit so hard in the chest that I could barely stand on his feet. My knees buckled and I started to cry. I fell into her arms and cried and cried. With these words, which will be the last, so we want to Zahra Pairevande Sabets immediate family to thank for the great support shown to her, especially by Swedish health care.

We wish now to mourn and process my mother's memory in peace.

Please,
Bahman Chehel Amirani