IMG_9162

زهرا پایرونده ثابت ۲۷ بهمن ۱۳۱۵ - ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۳

Zahra Pairevande Sabet 16/2 1937  8/5 2014

At the road's end &
beginning of all things


Thursday, May 8, 2014 just after the clock 09 (Swedish time) my mother took her last breath and then stopped her heart. The fight against terminal cancer has been intense in every way uneven. But what her enemy, brain tumors, not knew was that they attacked a man with a huge heart that held endless love for his five sons and his fellows. The heart was also strong physically and was not to be defeated without a fight. A slow rain fell out when my mother took her last breath in my arms. It felt like I had been hit so hard in the chest that I could barely stand on his feet. My knees buckled and I started to cry. I fell into her arms and cried and cried. With these words, which will be the last, so we want to Zahra Pairevande Sabets immediate family to thank for the great support shown to her, especially by Swedish health care.

We wish now to mourn and process my mother's memory in peace.


Please,
Bahman Chehel Amirani

در پایان راه و

آغاز همه چیز


بامداد پنج شنبه ۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۳ ساعت یازده و نیم پیش از نیمروز به وقت ایران، مادر من واپسین نفس های خود را کشید، قلبش برای همیشه از تپش بازایستاد و فروهر او به فروهر ایزدی پیوست. پیکار با یک سرطان درمان ناپذیر، بسیار سخت و ناهموار بود. اما دشمن، این غده های درون مغز او، نمی دانستند که به سوی انسانی یورش برده اند که با دلی بزرگ، مهری بی کران به پنج پسر خود و همه انسان ها دارد. دلی نیرومند که هرگز بدون پیکار سرفرود نمی آورد. نم نم باران می بارید زمانی که مادرم در آغوش من واپسین نفس ها را می کشید. چنان دردآور بود که پنداری تیری به سینه ام خورده است و نمی توانم روی پا بایستم. زانوهایم  خم  شدند و من اشک ریختم. او را در آغوش گرفتم  و گریه کردم  و گریه کردم

با این واژه ها، که واپسین واژه ها هستند، از سوی نزدیکترین کسان خانواده زهراه پایروند ثابت از پشتیبانی بسیاری، به ویژه از سوی تیم پزشکی سوئد، سپاسگذاری می کنیم


اکنون  خواستار آن هستیم  که در تنهایی  و آرامش  به یاد مادرمان سوگواری کنیم


 

با سپاس

بهمن چهل امیرانی

Vid vägens slut och

alltings början


Torsdagen den 8 maj 2014 strax efter klockan 09 (svensk tid) tog min mor sina sista andetag och sedan tystnade hennes hjärta. Kampen mot en obotlig cancer har varit hård och på alla sätt ojämn. Men vad hennes fiende, hjärntumörerna, inte viste var att de angripit en människa med ett mycket stort hjärta som rymde oändligt med kärlek till sina fem söner och sina medmänniskor. Det hjärtat var även starkt fysiskt och lät sig inte besegras utan kamp. Ett långsamt regn föll ute när min mor tog sitt sista andetag i min famn. Det kändes som om jag hade blivit slagen så hårt i bröstet att jag knappt kunde stå på fötterna. Mina knän vek sig och jag började gråta. Jag föll i hennes armar och grät och grät. Med dessa ord, som blir de sista, så vill vi i Zahra Pairevande Sabets närmaste familj tacka för det stort stöd som visats henne, framför allt genom svenska sjukvården.
Vi önskar nu att få sörja och bearbeta min mors minne i stillhet.


Vänligen,
Bahman Chehel Amirani

Mother مادر

Varför har du gett dig av?

Sång: Varför har du gett dig av?
Diktare: Simin Behbahani
Sångare: Homayoun Shajarian
Melodi: Tahmoures Pournazeri

Varför har du gett dig av, varför? - jag är Rastlös
Inom mig strävar jag efter din famn
Berätta du inte hur vackra månstråle är i kväll?
Har du inte sett att hela mitt jag är döende av sorg?
Inte är någon tid nu för blommorna och våren?
Inte någon förälskad människa längtar efter vårtiden?
Om din existens visste hur min existens känner nu
Hur kunde den ta min rastlöshet så vårdslös?
Runt om kring vårt hem är det en bergskedja nu
Att möta andra människor är omöjligt
Om kärlekens ljus väljer att släckas
Natten klarar inte av att sitta still
kom och möt mig där
Tillsammans förintar vi alla separationer
Trots att du, i hela mitt liv, funnits i mina tankar
Trots att ditt hopp funnits i mitt sinne
Gör ditt galna hjärta ännu mer galen
Förinta mig från båda två världar

Mom 77 years

Why have you left?

Song: Why have you left, why? - I´m Restless
Poets: Simin Behbahani
Singers: Homayoun Shajarian
Melody: Tahmoures Pournazeri

Why have you left, why? - I'm Restless
Within me I strive for your embrace
Say not you know how beautiful moonbeam is tonight?
Have not you seen that my whole I am dying of sorrow?
Is no time now for the flowers and the spring?
Not some love man longs for our time?
If your existence knew how my existence now feel
How could it take my restlessness so careless?
Around around our home, it is a mountain range now
Meeting others is impossible
If the light of love chooses to be extinguished
The night can not stand to sit still
come and meet me there
Together we destroy all separations
Despite this, all my life, been in my thoughts
Although your hopes been in my mind
Make your crazy heart even more crazy
Annihilate me from both worlds

  چرا رفتی ؟

ترانه: چرا رفتی
ترانه سرا: سیمین بهبهانی
آواز: همایون شجریان
آهنگساز: تهمورس پورناظری


چرا رفتی، چرا؟- من بی قرارم
 به سر، سودای آغوش تو دارم
 نگفتی ماهتاب امشب چه زیباست؟
 ندیدی جانم از غم ناشکیباست؟
 نه هنگام گل و فصل بهارست؟
 نه عاشق در بهاران بی قرارست؟
 اگر جانت ز جانم آگهی داشت
 چرا بی تابیم را سهل انگاشت؟
 کنار خانه ی ما کوهسارست
 ز دیدار رقیبان برکنارست
 چو شمع مهر خاموشی گزیند
 شب اندر وی به آرامی نشیند
 بیا با هم شبی آنجا سرآریم
 دمار از جان دوری ها برآریم
 خیالت گرچه عمری یار من بود
 امیدت گرچه در پندار من بود
 دل دیوانه را دیوانه تر کن
 مرا از هر دو عالم بی خبر کن

Min mor dog idag, för snart en timme sedan, du är den första som får veta det. Jag och min mor är ensam och jag väntar, kanske ändå vaknar hon trots att hon är död. Hon gav aldrig upp. Det gör jag inte heller. Jag vill inte se någon människa. Jag vill bara se min mor. Jag vill bara att hon vaknar. Bahman

Ohhh, nej! Hon är med dig ändå och hon är stolt att ha en så fin son. Kontakta din bror!  Ni går igenom det här tillsammans. Jag tänker på dig och kan jag göra något för dig så låt mig veta.
Många hälsningar från Sigrun Reibring

Torsdag 8 maj 2014 10:06:51

Beklaga jag känns som hon min mamma om har nånt att jag kan hjälpa kan säga till mig

Pen torsdag 8 maj 20:23

من از تو زاده شدم  و تو در آغوش من مردی 

واى واى براى دومين بار مادرم را از دست دادم. برادران خوبم در غم بزرك شما شريك و همدردم

Azam Esmaili torsdag 8 maj 2014 14:13

مامان زادگاهت در سوگت نشسته

Avestaord واژه های اوستایی

aṣ̌əm. vohū. vahištəm. astī::

uštā. astī. uštā. ahmāi.

hiiat̰. aṣ̌āi. vahištāi. aṣ̌əm.::

............

راستی بهترین نیکی است، گوهر خوشبختی است

خوشبختی از آن کسی است

 که راستی را برای بهترین راستی بخواهد

............

Helighet (Asha) är det bästa av allt bra:

Det är också lycka.

Det skänker den ovärderliga gåva av lycka på den som är uppriktigt till sin helighet.

............

Holiness (Asha) is the best of all good:

It is also happiness.

It gives the priceless gift of happiness to those who are sincere to his holiness.

 

Käraste Bahman, Behrouz och Behnam. Jag vill bara säga att jag delar er sorg, Zahra betydde så mycket for mig också. Stor kram från Lena.


Lena Ramström Fredag 9 maj 15:47

سلام جناب چهل امیران . فوت مادر را تسلیت عرض می کنم .  مرا در اندوه تان شریک بدانید . قربان شما انسی
 

Eghlima Pouladzadeh torsdag 09.05.2014 18:31

با تاسف فراوان ، به شما و بهروز عزيز تسليت عرض ميكنيم. متن بسيار زيبايي بود.دل ما پيش شماست. زينت و محمد
 

Fredag 9 maj

Mina tankar går till Er och jag delar Er sorg.

Vi alla som kännt dig,

och vet hur du var önskar så att du ibland oss fanns kvar,

Men nu när du gått dit vi alla ska gå,

med glädje vi minns allt det fina ändå

Kära bano Zari vila i frid

Feri Goudarzi fredag den 9 maj kl. 21:38 ·

روحشان شاد و ىادشان گرامى من رو در اىن اندوح بزرگ شرىک بدونىد دىروز مادر به خوابم اومد من احساس کردم که براى ودا امدن ولى به خودم جرعت ندادم که مزاحم شما بشم. و ماىل نبودم که اىن احتمال تلخ رو باور کنم زهرا خانم براى من هم حکم ىک مادر دلسوز و مهربان رو داشت در اىن مدت کوتاهى که افتخاره اشناىى با اىن زن هنرمند, زحمتکش, با اراده اى اهنى, توانا و تعسىر گذار, که قلبى به بزرگى و عمق کهکشانها رو دارا بود, و در اىن قلب بزرگ زىباترىن عشق رو به فرزندان, مىهن فرهنگ و مردمش جاى داده بود رو پىدا کردم براى شما سبر و بوردبارى رو ارزو مىکنم . اگر کارى از دستم بر مىاد امر کنىد با کمال مىل در خدمت گذارى امادم. با مهر و قلبى اکنده از غم و اندوح. اىراندخت

Fredag 9 maj 22:38

Er mamma Zahrah hade en särskild och enastående utstrålning vilket jag har fått förmånen att se de få tillfällen jag träffade henne trots att vi inte kunde kommunicera med varandra verbalt. Jag tänker starkt på henne och på er alla kärleksfulla närstående. Hon kommer säkert att följa era fortsatta liv någonstans ifrån universum.

Monika Kloiber fredag 9 maj 18:44

سلام .

من واقعآ متاسفم که مادر عزیزتون را از دست دادید خیلی غم انگیز است دردناکترین حادثه ای که امکان دارد که واسه کسی بیفته واقعا و از صمیم قلب تسلیت میگم امیدوارم خداوند قدرت تحمل شما را افزون زیاد کنه .

من در خدمتگذاری حاضرم هر لحظه‌ای شما امر کنید من در خدمت هستم .

بدون هیچگونه تعارف هستم خواهش میکنم به من تکیه کنید قول میدم پشت شما را خالی نکنم .

دوست شما تانیا

Fredag 9 maj 18:50

Navid, Omid och jag beklagar sorgen. Vi vill dela er sorg för er bortgångna mor.

Vi tänker på er i er svåra stund nu och våra tankar går till er.

Vi delar er saknad

Navid, Omid, Mansour

Fredag 9 maj 18:40

بهمن جان ما رو تو غمت شریک بدون . روانش شادباد و قوی باشی. هر وقت بعد از سوگواری فرصت کردی حتماً یه تماسی داشته باشیم. بابک و شادی

Fredag 9 maj 2014 19:26

خواهش ميكنم من را هم در غمتان شريك بدانيد

در اين لحظه هيچ واژه اي تسكين اور نيست !

من هم همراه شما ميگريم و آرزوي صبر برايتان مي كنم

شما را درك ميكنم و هر لحظه به گوش هستم براي همكاري

فري گودرزی

Fredag 9 maj 18:33

Jag beklagar sorgen ... innerligt.

Den sörjande sonen och poeten i dig har möts i dina formuleringar. Vackert skrivet! Från ett stort hjärta, till ett annat.

Kram Mathias fredag 9 maj 18:41

خدايش بيامرزاد بهمن جان. اگر مراسم ترحيمي برگزار مي كنيد لطفا اطلاع رساني كن. يا حق
 

Pejman Dashtinejad Fredag 9 maj 19:18

Beklagar å det djupaste er förlust och sorg!

Dina ord är nog det vackraste som jag läst och du hedrar minnet av henne!

Salutations

Pierre

Fredag 9 maj 21:50

inja hame be khaneye ma amadand va inja hame deleshan pishe shomast va omidvaram digar dar shady hameieman zendegy konim ama ta in roz hala midanam in harf ha tekrary hast amma omidvaram khoda be hame va makhsosan be shoma sabr bedahad

Ba sepase faravan

Kiarash Chehel Amirani

Fredag 9 maj 2014 20:31

به کجا چنین شتابان

گون از نسیم پرسید

به کجا چنین شتابان

«به کجا چنین شتابان؟»
گون از نسیم پرسید.

«دل من گرفته زینجا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»

«همه آرزویم، اما
چه کنم که بسته پایم
به کجا چنین شتابان؟»

«به هر آن کجا که باشد
به جز این سرا سرایم»

«سفرت به خیر! اما
تو و دوستی خدا را
چو از این کویر وحشت
به سلامتی گذشتی
به شکوفه ها به باران
برسان سلام ما را» پ

سراینده شفیعی کدکنی

Baraye shoma va khevadeye geramietan arezoye shakibaie darim. Yedeshan gerami bad.
Mojdeh, Bijan va hamkaran       Lördag 10 maj kl. 15:00

درود به فرزندان دخت ايران زمين!
روانشان شاد.
شوربختانه هر روز ايران زری بانوی را از دست مي دهد.
پاس ميدارم درخواست و آرزوي شما را تا زماني كه خوبان پذيرای دگر دوستان باشيد و بخواهيد غمتان را با ما شريك شويد.
به اميد آن روز كه هر بانوی ايرانی ايران را به اندازه زری بانو دوست بدارد و اميدوارم كه شما فرزندان آن روان شاد دومرتبه دستها را به زانو بزنيد و ادامه راه دخت ايران را بدهيد تا جاودانه شود.
با سپاس ياسمن

Lördag 10 maj 23:30

Bäste Bahman med familj, Jag blev igår bestört när jag fick höra beskedet om er mors bortgång. Allt tycktes stanna upp i min vardag för ett ögonblick, och alla mina tankar riktades åt ett håll, till er mor. Många minnen började sväva runt i mitt huvud, och det kändes så ledsamt för mig, därför vill jag dela er sorg. Med handen på hjärtat kan påstå att jag personligen enbart har positiva och bra minnen från er mor. Jag upplevde alltid hennes vänlighet, omtänksamhet och gästfrihet på alla de träffar, middagar, fester samt aktiviteter våra familjer mötts och närvarat i. Jag beklagar och önskar er familj nu all möjlig styrka och kraft i denna svåra stund. Vila i frid Zahra khanom. /Er Navid
 

Navid Naseroladl Lördag 10 maj 18:35

زری جان زادگاهت در سوگت نشسته
 

Irandookhte Irandost lördag 10 maj kl. 01:59
 

گریه کن


گریه کن گریه قشنگه گریه سهم دل تنگه
گریه کن گریه غروبه مرهم این راه دوره

سر بده آواز هق‎هق خالی کن دلی که تنگه
گریه کن گریه قشنگه گریه قشنگه

گریه سهم دل تنگه گریه کن گریه قشنگه
بزا پروانه احساس دلتو بغل بگیره

بغض کهنه‎رو رها کن تا دلت نفس بگیره
نکنه تنها بمونی دل به غصه‎ها بدوزی

تو بشی مثل ستاره تو دل شبا بسوزی
گریه کن گریه قشنگه گریه سهم دل تنگه

گریه کن گریه قشنگه گریه سهم دل تنگه
گریه کن گریه غروبه مرهم این راه دوره

سر بده آواز هق‎هق خالی کن دلی که تنگه
گریه کن گریه قشنگه گریه قشنگه

گریه سهم دل تنگه گریه کن گریه قشنگه
قشنگه قشنگه

 

سیاوش قمیشی

اشك هاى فرشته ها


سه روز است كه رفتى
سه روز است كه باران مى بارد
پندارى كه همه فرشته هاى آسمان
دارند براى رفتنت سوگوارى مى كنند
و اشك مى ريزند
سرم را رو به آسمان كردم
چشم هايم را بستم و تو را ديدم
اشك هاى فرشته ها بوسه هاى تو بودند روى گونه هاى من
اى كاش اشك هاى فرشته ها يك دروغ بود
و تو اكنون پيش من بودى

 

بهمن چهل امیرانی
یکشنبه ۲۱ اردیبهشت ۱۳۹۳
May/11 2014


در بين شمارى از بوميان قاره آمريكا (كه ما به نادرست به آنها سرخپوست ميگوييم) اين ساخته اجتماعى وجود داشته است كه انسان به هنگام پيرى و فرارسيدن روزهاى واپسين زندگى، قبيله خود را رها كرده، بر روى تخته سنگى در دامنه كوه يا در درون جنگل، بدون خوراك و آب، مى نشيند تا آرام آرام به زيست خود پايان دهد و بميرد.
شايد اين ساخته اجتماعى را انسان ها از جانوران آموخته باشند چراكه در بسيارى از جانوران كارى همينگونه انجام ميشود. براى نمونه شير جانورى است كه به هنگام پيرى يا وجود يك بيمارى مرگ آور از خانواده جدا شده و در تنهايى ميميرد. اما شايد دل انگيزترين نمونه كه بسيار رنگ و روى عاشقانه هم دارد قوهاى سپيدرنگ باشند كه به آنها مرغ شيدا گويند. چراكه اين قوهاى سپيد به هنگام فرارسيدن مرگ از ديگران جدا شده، در گوشه يى از دريا، در تنهايى، آنقدر ميخوانند تا بميرند. آواز خواندن قو به هنگام مرگ بسيار انديشه برانگيز است و بسيارى را بر اين باور داشته كه قو به آنجايى بازميگردد و آواز ميخواند كه در آنجا براى نخستين بار عاشق شده است و ميخواهد در همانجا بميرد. از اين رو حميدى شيرازى يك چامه زيبا در اين باب نوشته است به نام "اشك معشوق" كه من آن را به مادرم پيشكش ميكنم

Bahman, du har skrivit ett mycket fint mail om din mamma och ditt förhållande till henne. Jag hoppas att den närmaste tiden blir en tid till återhämtning där mamma inte längre finns.
Något annat kan vi inte göra när vi drabbas av det oundvikliga.
Vänligen Lennart.

Söndag 11 maj 05:01

بهمن جان
در گذشته مادر گرامیت را تسلیت میگویم

Ramin Tajarrodi söndag 11.05.2014 13:32

بهمن جان برادر عزيزم ، از دست دادن يك عزیز تجربه ای است که زندگی هر کسی را  بنوعي تغير ميدهد. بنظرم از دست دادن عزیزان بیشتر توسط تجربه آموخته می شود. اين زندگی بي رحم ما را برای ماندن بعد از عزیزان آماده نمی کند. کنار آمدن با غصه از دست دادن عزیزان فرایندی است که نیاز به زمان دارد. نياز به پذيرش و با ان زندگي كردن دارد.
بعد هم قسمتي از زندگيمان ميشود و با ياد انها زندگي ميكنيم.
زندگي مثل همان قطاريست كه هر كسي در ايستگاه خودش پياده ميشود، منتظر كسي نميشود و شايد هم مثل كتابي كه بعضي ها زودتر انرا ميخوانند و به اخرين خط ميرسند.
زري خانم براي من نمونه اي از يك شير زن، مادري به غايت فداكار بود كه هميشه با ما خواهد بود. اميدوارم خصوصيت صبوري و تسلط بر شرايط ايشان براي شما هم پشتيبان باشد كه بر شرايط تسلط پيدا كنيد و اماده برگذاري مراسم يادمان ايشان بشويد كه اميدوارم اجازه همكاري هم به من بدهيد.
تقاضا يي داشتم اگر بديدار ايشان به بيمارستان ميرويد دلم ميخواهد به من هم اين شانس را بدهيد كه البته در صورت رضايت كامل شما.
در اين لحظه فقط ارزوي تحمل و شكيبايي براي شما و بهروز دارم

Feri Goudarzi söndag 11.05.2014 20:09

چون قوی زيبا بميرد















شنیدم که: چون قوی زیبا بمیرد
فریبنده زاد و فریبا بمیرد
شب مرگ ، تنها نشیند به موجی
رَود گوشه ای دور و تنها بمیرد
در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزلها بمیرد
گروهی برآنند که این مرغ شیدا
کجا عاشقی کرد آنجا بمیرد
شب مرگ از بیم ، آنجا شتابد
که از مرگ ، غافل شود تا بمیرد
من این نکته گیرم که باور نکردم
ندیدم که قویی به صحرا بمیرد
چو روزی زآغوش دریا برآمد
شبی هم در آغوش دریا بمیرد
تو دریای من بودی آغوش وا کن
که می خواهد این قوی زیبا بمیرد

چامه سرا : دکتر مهدی حمیدی شیرازی 
(۱۲۹۳_۱۳۶۵)

Varje ny morgon förnyar förlusten av dig. Från och med nu lever vi på minnen av dig. Jag måste föreställa mig din tröstande röst och ditt varma skratt. Din frånvaro är omöjlig att bära, Mamma.

Stor kram

Bahman

در تاريكى ديشب اينو برات نوشتم: «سوگ جاودانه» ۲۲ اردیبهشت ۱۳۹۳
گفتم: در سوگ تو اين شب به سر نيايد
 گفتى حافظانه: چنان نماند و چنين نيز نماند
 گفتم: در سوگ سياوش آن شب به سر نيامد
 گفتى مادرانه: آنچون سوگ جاودانه از فرزند نخواهد

دوست داشتى مامان؟

پیشکش به شما برادرهای عزیزم. با قلبی اکنده از درد و اندوه در سوگ شیرزن مهربان که در زمانی کوتاه در عماق قلب من جا گرفت و سخاوتمندانه مرا بر سره سفره مهره مادریش پذیرفت یادش گرامی و راه عشق به میهنش پر رهرو باد
با مهر و عشق ایراندخت

ایراندخت ایداندوست 22 اردیبهشت 1393

Mother and son مادر و پسر

اگر چهار روز ديگه مى ماندى، مى شد يك سال كه براى نخستين بار بردمت بيمارستان. ديشب تا ديروقت به همين فكر مى كردم. نخست گفتند سكته مغزى است كه شادمان شدم آن را پشت سر گذاشتى. اما چند روز پس از آن فهميديم كه سرطان است و امروز، سالگرد آن روز پيش ما نيستى، پيش خودم مى گويم كه اى كاش سكته بود و الان پيش ما بودى

بهمن چهل امیرانی ۲۳ اردیبهشت ۱۳۹۳


خانوادى ارجمند چهل اميرانى فقدان مادر، اين سوگ بينهاىت سنگين را از سميم قلب به شما بازماندگان تسليت عرض مى كنيم باشد كه خاطرات فراموش نشدنى اين بانوى بزرگ همواره درازهان ما اشنايان يادآور شخصيت بزرگ وى باقى بماند. ما را هميشه در اين غم بسى بزرگ همراه بدانيد
يادش همواره گرامى باد

محمد و سوسن

Tisdag 13 maj 10:19


Ba arze tasliat Bahman jan, yade Madar zende va roheshon shad. Zang bezanid agar kari az daste man barmiyad.

Ba ehteram
Mitra Zandi

Torsdag 15 maj 2014 kl. 11:57

Hej!

Först och främst vill jag och Siw beklaga att er mor inte längre finns i livet. Jag tror att jag 1 gång träffade din mor på cafèet. Jag ser i ditt brev att det finns många och komplicerade frågor både för oss svenskar men särskilt för invandrare. Jag hoppas att du i framtiden får möjlighet att uppfylla din mors önskan att få återkomma till sitt hemland och hembygd.

Jag förstår också att du och dina bröder saknar henne.

Ditt brev är mycket fint skrivet och mycket personligt.

Hälsningar Berth

18 maj 2014

My mother and I when I was a child.
My mother and I when I was a child.

ﺧـﻮاﺑـﻴـﺪی ﺑـﺪون ﻻﻻیی و ﻗﺼﻪ
‫ﺑﮕﻴﺮ آﺳﻮده ﺑﺨﻮاب بی درد و ﻏﺼﻪ
‫دﻳـﮕـﻪ ﻛـﺎﺑـﻮس زﻣـﺴﺘــﻮن نمیبینی
‫ﺗﻮی ﺧﻮاب ﮔﻠﻬﺎی ﺣﺴﺮت نمیچینی 
‫دﻳﮕﻪ ﺧﻮرﺷﻴﺪ ﭼﻬﺮهﺗﻮ نمیسوزونه
‫ﺟﺎی سیلیﻫﺎی ﺑﺎد روش نمیمونه
‫دﻳﮕﻪ ﺑـﻴـﺪار نمیشی ﺑﺎ ﻧﮕﺮونی
‫ﻳﺎ ﺑﺎ ﺗﺮدﻳﺪ ﻛﻪ ﺑﺮی ﻳﺎ ﻛﻪ ﺑﻤﻮنی
‫رفتی و آدﻣـﻜﻬﺎ رو ﺟﺎ ﮔﺬاشتی
‫ﻗﺎﻧﻮن ﺟﻨﮕﻞ رو زﻳﺮ ﭘﺎ ﮔﺬاشتی
‫اﻳﻨﺠﺎ ﻗـﻬﺮن ﺳـﻴﻨﻪﻫﺎ ﺑﺎ ﻣﻬﺮﺑﻮنی
‫ﺗﻮ ﺗﻮ ﺟﻨﮕﻞ نمیتونستی ﺑﻤﻮنی
‫دﻟﺘﻮ ﺑﺮدی ﺑﺎ ﺧﻮد ﺑﻪ ﺟﺎی دﻳﮕﻪ
‫اوﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺧﺪا ﺑﺮات ﻻﻻیی ﻣﻴﮕﻪ
‫ﻣﻴﺪوﻧﻢ ﻣﻴـﺒﻴﻨﻤﺖ ﻳﻪ روز دوﺑﺎره

‫ﺗـﻮی دﻧـﻴﺎیی ﻛـﻪ آدﻣـک ﻧﺪاره

خوابیدی - سیاوش قمیشی

My Angel فرشتهِ من

Går du med mig än, min kära mor,

Fast jag inte längre ser dig?

Är du kvar här på jorden,

Så som du är kvar i mitt hjärta?

Jag ligger kvar och grubblar,

Det är ödsligt tyst runt om mig.

Tårar bryter ut och faller,

I tanken på dig.

En ängel som här glömdes kvar,

Har nu fått sina vingar.

Vart flyger du nu, min ängel?                            

Vart flyger du nu?

Flyger du genom himlaporten, säg?

Eller till världens ände?

Flyger du bredvid mig?

Eller är jag ensam nu?

Var du nu än är, min kära mor.

Vart än vägen för dig.

Lova att du väntar där,

Tills jag möter dig.

Jag hoppas du är lycklig nu.

Så som jag var med dig.

Och smärtan du har lidit,

Hoppas jag är glömd.

Sväva fritt, min kära mor.

Du är fri nu.

Och tills vi åter möts,

Farväl, min ängel.

Min Ängel av Erik Jacobsson

Do you go with me yet, my dear mother,
Though I no longer see you?
Are you still here on earth,
So as you remain in my heart?
I lie there and brood,
It is desolate quiet around me.
Tears break out and fall,
I thought of you.
An angel here was forgotten left,
Have now got his wings.
Where do you fly now, my angel?
Where do you fly now?
You fly through the pearly gates, say?
Or the end of the world?
If you are flying next to me?
Or am I alone now?
Where you now are, my dear mother.
Wherever the road for you.
Promise me you'll wait there,
Until I meet you.
I hope you're happy now.
So as I was with you.
And the pain you have suffered,
Hope I is forgotten.
Float freely, my dear mother.
You are free now.
And until we meet again,
Farewell, my angel.

My Angel by Erik Jacobson

Torsdag 05 juni 2014 16:35:14

مادر نازنینم، همچنان کنار من هستی

با آنکه من تو را نمی بینم؟

اینجا روی زمین هستی

همانگونه که هنوز در قلب من هستی؟

من همینجور دارم خودم خودم را می خورم

دور و برم بی نهایت ساکت است

اشک ها سرازیر

در اندیشه تو

یک فرشته که اینجا فراموش شده بود

الان بالهای خودش را باز کرده

فرشته من اکنون به کجا پرواز میکنی؟

اکنون به کجا پرواز میکنی؟

بگو، به دروازه های آسمان

یا به سوی پایان جهان

کنار من پرواز میکنی

یا اینکه اکنون تنها هستم

هر کجا که هستی، مادر نازنینم

هر کجا که این راه تو را با خود می برد

قول بده که منتظر من بمانی

تا به دیدار تو بیایم

امیدوارم اکنون شاد باشی

همانگونه که من شاد بودم، در کنار تو

و دردی که تو می کشیدی

امیدوارم فراموش شده باشد

پرواز کن، مادر نازنین من

اکنون آزاد هستی

تا دیدار دوباره ما

بدرود فرشته من، بدرود

Erik Jacobsson فرشته من از

Dargozashte madar gramietan ra tasliat gofte baraie eishan aramesh va shadi roh va baraie shoma bordbari va shakibaei ra az khodavand bozorg khahanim.

Ba ehteram

Kambiz Goodarzi va khanevade tisdag 20 maj 2014 16:59

Ba arzeh pozesh va mazerat Bahman jan in khabare bado shenidam va kheli narahat shodam omidvaram roheshon shad va tasliat migam be hamaton vaghan ghame akhareton bashe ageh komaki az ma bar miad hatman begid arezoe salamati va sabr baz Ham rohesh shad:(

Arash Goodarzi tisdag 20 maj 2014 19:49

I was a tree من یک درخت بودم

Hej Bahman,

Hoppas det under omständigheterna är hanterbart att återuppta arbetet!
Ring gärna mig under morgondagen.
Med hopp om en lugn natt,

Salutations
Pierre

Måndag 26 maj 2014
 

Käraste Bahman o hela rara familjen! OH mitt hjärta blöder av sorg och medkänsla över er saknade fina mor Zahra. Glömmer aldrig vackra Zahra o den kamp hon förde för sin familj, när vi träffades vilket år det nu var. Tror att jag är i Italien då den 3/7 men jag hör av mig. Är du kvar där i er restaurang på Drottninggatan? Varmaste tankar och djupa sorg över er mor Zahra från er vän Anita D' Orazio

Tusen tack Anita. Första gång du träffade min mor var 1987. Tiden har gått och nu är hon borta. Men en sak ska du komma ihåg. Min mor tyckte om dig så mycket så att du inte kan förställa dig. Inte bara för att du hjälpte henne att hon stannar i Sverige utan hon tyckte om dig som person o sa alltid: Anita har en enastående utstrålning och har ett stort hjärta och om 10 % av världens människor var som henne skulle världen bli som ett paradis.

Jag förstår att du är i Italien den dagen men det bästa är att vi träffas efter den tiden för att det är mycket som jag måste göra nu. Men sedan kan vi träffas i lugn och ro och pratar lite. Jag håller på att skriva en bok om just allt som har hänt så att historien inte försvinner, ett önskemål som även min mor hade. Jag tror att du gillar iden. Om du vill får du gärna gå in i min hemsida www.chehelamirani.com och sedan Archives och sedan Mother. Där kan du se en bild på min mor när hon var 16 år och längs ner "Thanksgiving" kan du skriva några rader om henne. Hon blir säkert glad.

Tack för din vänlighet och tack för att du finns. Vi hörs o ses.

Vänligen, Bahman

Tack Bahman för dina vackra ord och beskrivning av hennes o din kamp o sorg. Hade velat besöka henne om jag vetat att hon var sjuk. Förlåt att jag själv Inte hört av mig men flyktingarbetet har aldrig varit värre än de senaste 10-12 åren o nu. Jag är själv på gränsen till sammanbrott men kämpar på. Min dotter Angela bestämmer när vi ska vara i Italien då vi ska vara i hennes hus på hennes semester. Vi ska ses iallafall! Kram! Anita

Torsdag 29 maj 2014 kl. 11:28

بهمن جان چطور هستی و احوالت چطور هست. امیدوارم که واقعیت تلخ درگذشت مامان و کار های سخت مربوط به اون کمی انجام شده باشه.

در هر حال نیاز به زمان داری و امیدوارم مثل همیشه قوی باشی.متاسفانه این دنیا رو خشتش رو در سختی و بدی نهادن به ویژه برای ما ایرانیان
 

Babak 21 maj 2014 20:53


هرگز نميرد آنكه دلش زنده شد به عشق.

مادر نازنينم، نگاه گرم و مهربانت، قلب بزرك و پر سخاوتت، آغوش أرام و پر اميدت، دستان پر تلاش و بربارت. رنكين كمان وجود بينظير و بي وصفت تا أبد در خاطره ها ميماند. تو جاودانه اى بانوى من

اعظم اسماعيلى

Torsdag 29 maj 2014 12:41:20.

Åh bahman! Så sorgligt! Sarah var en underbar människa, jag är glad över att fått träffa henne några gånger. Vi tänker på er i massor, har just läst upp ditt mail för mamma o pappa. Vi återkommer inom kort här igen! Tills dess: massor massor av kramar från mig, ma, pa, nisse o småtjejerna! Christel

Torsdag 29 maj 2014 kl. 13:55


با سلام به بهمن و بهروز عزيز. متاسفانه شانس ديدارتان را نيافتم تا از نزديك و حضورى اين غم بزرگ را تسليت بگويم. برايتان صبورى و التيام اين رنج را آرزو مى كنم. من و زينت به خوبى از مهر و عشقى كه به مادر گراميتان داشتيد آگاهيم و همچنين مى دانيم كه از دست دادن عزيزى چون مادر چه رنج بزرگى ست. آرزو مى كنيم با يادها و خاطره هاى شيرين او بتوانيد زندگى را تحمل پذير سازيد. ما حتما براى اداى احترام به مادر گرامى در روزى كه تعيين كرده ايد با شما خواهيم بود. 
برايتان صبورى و آرامش آرزو مى كنيم. 

هاشمى و عقيلى

Torsdag 29 maj 2014 kl. 18:57

تعدادی موش آزمایشگاهی رو به استخر آبی انداختند و زمان گرفتند تا ببینند چند ساعت دوام میارند،
حداکثر زمانی رو که تونستند دوام بیارند 17 دقیقه بود.

سری دوم موشها رو با توجه به اینکه حداکثر 17 دقیقه می تونند زنده بمونند به همون استخر انداختند،
اما این بار قبل از 17 دقیقه نجاتشون دادند.

بعد از اینکه زمانی رو نفس تازه کردند دوباره اونها رو به استخر انداختند.
حدس بزنید چقدر دوام آوردند؟
26 ساعت !!!!!!!!!!!!

پس از بررسی به این نتیجه رسیدند که علت زنده بودن موش ها این بوده که اونها امیدوار بودند تا دستی باز هم اونها رو نجات بده و تونستند این همه دوام بیارن.

گاهى با 1 قطره،ليوانى لبريزميشه.گاهى با 1 كلام ، قلبى آروم ميشه . گاهى با 1 بى مهرى،دلى ميشكنه.پس مراقب اين 1هاباشيم درحالى كه ناچيزند ، همه چيزند...
 

Tanya Fredag 30 maj 2014 kl. 15:00

او رفت وما را در غم حسرت گذاشت یاد و خاطرات او هیچوقت از ذهنم پاک نمی شود متاسفم و دردت را حس می کنم چون مادر من هم زودتر از او به دیار باقی شتافت به یاد ان روزها که می افتم قلبم مالامال از احساس درد میشود کاش زمان به عقب برمیکشت تا دوباره در کنار هم بودیم و من دوباره اورا صدا می کردم و او به ریا گویی که من فرزند او هستم با من حرف می زد کاش هیچوقت بزرگ نمی شدیم از صمیم قلب دوستش داشتم و از صمیم قلب به تو و بهروز تسلیت عرض می کنم مرا هم در غمتان شریک بدانید امیدوارم روزی دوباره ببینمتان اگر دوست داشتی باهام تماس بگیر دوستتان دارم تا ابد

خسرو رویین تن 

Måndag 02 juni 2014 Kl.10:15:35

انسان خوب و شاد، كسي كه با لبخندش هميشه شادي را به ديگران هديه مي كرد ،هرگز نمي ميرد، ممكن است حضور فيزيكي نداشته باشند ولي روح شاد و پاكشان هميشه در كنار عزيزانشان خواهد بود
آقا بهروز ، آقا بهنام ، آقا بهمن
ما نيز در غم و اندوه شما شريك بوده و از خداوند بردباري و شكيبايي براي شما عزيزان آرزومنديم

پروين و اكبر

 Onsdag 2014-06-04 09:34:04

ایراندخت

Madar Mother Iranian

Lördag 2014-06-07 23:36:12

با قلبی اکنده از غم و اندوه برایم قبول کردن این حققت تلخ بسیار دشوار است که مادر؛ دوست ؛ و هم میهن مهربان و دلسوزم رو برای همیشه از دست داده ام.

خاطراتش رو هرگز از یاد نخواهم برد. برای شما پسرهای عزیزش که شادی و امیده زندگیش بودین صبر و شکیبای رو آرزو میکنم میدونم که به وجود تک تک شما خوبان افتخار میکرد و همهء هم و غمش خوشبختی و موفقیت شما بود.

قلب بزرگ و مهربونش به عشق فرزندان و میهن عزیزش میتپید. برادران و دوستان گرامی منو در سوگ خودتون شریک بدونید. لطفا اگر کمکی نیاز دارین به من اطلاع بدین . روحش شاد و یادش گرامی باد
ایراندخت

 Söndag 2014-06-08 00:15:08

Hej Bahman,

Tänkte fråga om du behöver någonting till begravningen den 3 juli så kan jag bjuda på tårta eller något annat.
Hälsningar
Goran
Bageriet Kringlan

Måndag 16 juli 2014 20:36

Kära Bahman, Behrouz och Behnam,

Jan och jag har fortfarande svårt att förstå att Zahra inte längre finns i livet, det är lätt att förstå att ni alla söker efter henne och tror att hon är i rummet intill.
Zahra var en så fantastisk person, så fylld av energi och kraft. Just så vill vi minnas henne, med hela sin utstrålning i behåll!
Kära hälsningar
Lena och Jan

Torsdag 19-06-2014 10:31:43

MISS U

Bahman jan, nemidonam chi begam, Zari khanom :(
Amir Khalili Söndag 01.06.2014 21:40

مامان رفت امیر، مامان رفت
                      بهمن             

 

Bahman jan, az dast dadan madar besiar sakhte vali in dard baraye shoma hezar barabar doshvartare bekhatere inke shoma ba ham khili khili nazdik bodid. Man ro sharike gam khodeton bedonid.
Amir Khalili Tisdag 03.06.2014 18:37

Hej Christel,
Tack för ditt fina brev. Jag vill säga att jag, med tidigare brev, informerade er vad som hade hänt. Jag vet att dina föräldrar har svårt att komma till Stockholm. Hälsa från mig att jag inte förväntar mig att de kommer till begravningen och har förståelse för deras situation. Nu är det sommarlov och många har redan planerat en hel del och inte kan komma. Att de tänker på min mor den dagen betyder mycket för mig. Glad midsommar på er alla.
Vänligen,
Bahman Chehel Amirani 
----------
Hej Bahman.
Ja, jag har pratat med mamma och pappa om begravningen, och dom vill givetvis vara med er den dan. Men pappa kör inte bil längre och att ta sig kommunalt är också svårt för dem. Jag och min familj är i Åre den veckan. Men vi vill gärna skicka blommor och vår tankar finns hos er!
Mamma & Pappa hälsar så mycket att dom kommer att höra av sig efter begravningen.
Hoppas också att vi kan få se er här igen!
Massor av styrkekramar til dig och Behroz.
Christel
2014-06-23

بگذار تا بگرييم چون ابر در بهاران    كز سنگ ناله خيزد روز وداع ياران


ما هرگز مادر بزرگوارمان را كه هميشه با رنگهاى شاد، زيبا و همگون چه در انتخاب لباسشان و چه در تزين سفرهاى هفسينمان در مناسبتهاى انجمن هرگز فراموش نخواهيم كرد. ان رنگهاى همگون روزانه در اينجا و انجا به چشم ميخورند، و همواره ياد مادر را در اذهان ما تداى مىكنند. ما ياد مادر را هر روز و هر نوروز با خود داريم.

سوسن و مهمد

Torsdag 2014-07-03 10:42:40

با آتش سوختی و دوباره رو به بالا شدی

Invitation:

Welcome to our mother's humanist funeral on Thursday, July 3, 2014, at. 13:00 at Täby cemetery, southern part, Tranquility Chapel. The following applies:

Kl. 13:00 Funeral ceremony begins in the Tranquility Chapel.

Kl. 14:00 Interment will take place near the Tranquility Chapel.

Kl. 16:00 Memorial service in a restaurant nearby; the family Chehel Amirani bidding.

Things to remember before the day of the funeral:

Dress: Light clothing

Thanksgiving: Visit www.chehelamirani.com/archives/mother and light a virtual candle for our mother, send a condolence message to the family or just a few lines about the dearest Zahra Pairvande Sabet.

Contact: Right up until the day of the funeral, the family is not reachable. Do you have thoughts you write to bahman@chehelamirani.com or do you send sms to xxx-xxx xx xx. , You are free to decide whether to pick up your child on the condition that you yourself take care of them. Note that the family Chehel Amirani like throughout the day of the funeral to have a focus on our missing mother and honor the memory of her so that no other type of call or activity occurs. Grateful for a confirmation so that we know who is coming?

Please,
Bahman Chehel Amirani

فراخوان

به آیین ویژه وداع گویی از مادرمان زهرا پایروند ثابت خوش آمدید.

زمان: پنجشنبه 12 تیر 1393 ساعت 13.00

مکان: بخش پایینی شیرکوگرد تبی، تالار آرامش

برنامه:

ساعت 13:00 | آیین "سپاس و بدرود" در تالار آرامش

ساعت 14:00 | آیین "خاکسپاری" در کنار تالار آرامش

ساعت 16:00 | آیین "یادبود" در یک رستوران با مهمان نوازی خانواده چهل امیرانی

آنچه که برای این روز به یاد بیاوریم:

تن پوش: رنگ های روشن و شاد

سپاس نگاری: از این نشانی دیدن کنید و با نوشته خود برای مادرمان یک فروزه مجازی روشن کنید

http://www.chehelamirani.com/archives-بایگانی/mother-مادر

پیوند: پرسش های خود را برای نشانی های زیر بفرستید

bahman@chehelamirani.com | xxx-xxx xx xx

آوردن فرزند با رسیدگی خود پدر و مادر آزاد است. یادآور می شویم که خانواده چهل امیرانی در سرتاسر این روز می خواهد به مادر از دست رفته بپردازد. از این رو گفتار و کردار دیگری پسندیده این روز نیست. سپاسگزاریم که با یک پیامک آمدن خود را به ما آگاهی رسانی کنید.

با سپاس

بهمن چهل امیرانی

Inbjudan:

Välkomna till vår mors humanistiska begravning torsdagen 3 juli 2014 kl. 13:00 på Täby kyrkogård, södra delen, Stillhetens Kapell. Följande gäller:

Kl. 13:00 Begravningsceremonin börjar i Stillhetens Kapell.

Kl. 14:00 Gravsättning äger rum nära Stillhetens Kapell.

Kl. 16:00 Minnesstund i en restaurang i närheten; Familjen Chehel Amirani bjuder.

Att komma ihåg inför begravningsdagen:

Klädsel: Ljus klädsel

Tacksägelse: Besök www.chehelamirani.com/archives/mother och tänd ett virtuell ljus för vår mor, skriv en kondoleanshälsning till familjen eller bara några rader om den käraste Zahra Pairevande Sabet.

Kontakt: Ända fram till begravningsdagen är familjen inte anträffbar. Har ni funderingar skriver ni till bahman@chehelamirani.com eller skickar ni sms till xxx-xxx xx xx. Ni själva får bestämma om ni vill ta med er era barn under förutsättningen att ni själva tar hand om dem. Observera att familjen Chehel Amirani vill under hela begravningsdagen ha en fokusering på vår saknade mor och hedrar minnet av henne så att ingen annan typ av samtal eller verksamhet förekommer. Tacksam för en bekräftelse så att vi vet vilka som kommer.

Vänligen,
Bahman Chehel Amirani

 دوستان گرامی و عزیز

برادران محترم چهل‌امیرانی

با اندوه از شما جدا شدیم، اما با امیدی به این که پس از این مراسم، قلب‌های شما کمی آرامش بگیرد و بتوانید چشم‌هایتان را از اشک پاک کنید.  از چشم‌های شما باران جاری‌ست، باران‌های سیل‌آسا، اما حتما آن عزیز که برایش چنین گریه می‌کنید راضی به این همه رنج شما نیست.

ولی می‌دانیم که رنج و اندوه را با نصیحت نمی‌توان از دل پاک کرد. این اندوه و غم باید آنقدر بر سینه بکوبد و ناله کند تا سرانجام، خود آرام بگیرد. پس نصیحت نمی‌کنیم و پند نمی‌دهیم. شما خود بهتر از هر کس دیگری با غم خود آشنایید و راه و رسمش را می‌دانید. ما تنها آرزو می‌کنیم که یاد مادر نه رنج که نگینی شود روشن و درخشان در ذهن و ضمیرشما و یاورتان باشد درجنگ بزرگتان با غم.

برایتان توان عبور از این راه دردناک را آرزو داریم.

و سپاس برای این که ما را نیز درجمع دوستان و یاران خود و به مراسم وداع با مادر گرامی دعوت کردید. 

همیشه سربلندباشید و آنچنان که مادر برایتان آرزوکرده بود.

یاد مادر و محبت‌‌هایش و آن لبخند شیرین و مهربان هرگز از یادمان نخواهدرفت.

با  مهر و احترام
هاشمی و عقیلی

2014-07-07

درود

خسته نباشيد از برگزار كردن چنين مراسم سنگين و عالی كه واقعا شايسته زري خانم بود. در عين حال بسيار غمناك كه واژه ها براي توصيف ياری نمي كنند. ايشان هستندبا ما تا ابديت.

آرزوي سلامتي و روزهاي شاد برايتان دارم و ميدانم كه خواسته قلبي زري خانم هم براي شما جز اين نبود.

با سپاس

فری
Måndag 14 juli 2014 kl. 20:09

Till min mor,

Torsdagen den 8 maj i år gick du bort. Trots att jag hade fått föraningar genom läkarna och försökte förbereda mig i ett helt år men jag blev lika chokade när den dagen kom precis som den kom plötsligt. Sedan dess har jag känt mig helt slut och lika död som du är. ”Är du borta för alltid”, har jag tänkt många gånger. Jag vill inte tro på vad som har hänt. Jag vill tro att även om du inte befinner dig just här så befinner du dig någon annanstans. Allt faller över mig och jag mår sämre och sämre. Jag har svårt att vara själv eftersom jag inte klarar av mina egna tankar och känslor. Det känns som att tiden går ovanligt sakta hela tiden. När du levde kunde jag bli glad. Bara att du fanns, var i sig en glädje och en kraft, men nu känns det som att inget, precis ingenting spelar någon roll längre.

Jag har försökt fortsätta att leva, jag tvingar mig själv att göra saker och ting som måste göras, träffa vänner, äta näringsrik mat etc. Men som sagt; ingenting hjälper. Detta är troligtvis normalt i en sorgeprocess vilket jag också har förstått. Men jag kan inte nöja mig med det, för jag mår ju så dåligt. Depressionen genomsyrar allt jag gör, hela tiden. Jag kan inte ens läsa en bok utan att tänka på dig. För vad spelar det för roll om jag lyckas om min mor ändå inte kommer att få se det? Och när det väl känns ”okej” för ett tag så faller allt lika snabbt och jag mår dåligt igen. Som sagt, ingenting hjälper. 

Jag förstår inte vad meningen med livet är längre. Vad spelar det för roll om jag lyckas i livet och har trevliga stunder om ändå inte du får följa mig? Jag befinner mig mitt i en djup kris och inte känner glädje över saker som när du fanns med var värdefulla. Jag kan inte acceptera förlusten och även tidigare förluster har fått liv igen. Det känns som hela mitt liv har varit en rad förluster och ingenting annat. Jag har förlorat dig, jag har förlorat min fru, jag har förlorat mina barn som jag hade kunnat ha idag, jag har alltid levt som en person som inte haft någon far, jag har förlorat tre bröder, jag har förlorat vårt hemland och jag har förlorat min ungdom. Dessa förluster är bara de nära och väldigt känsliga förluster som jag har gått igenom. Om jag vill nämna alla andra förluster kommer listan att bli betydligt längre. Och i framtiden finns det nya förluster som väntar på mig. Jag vet att du vill att jag mår bra och lyckas med mina mål men vad det spelar det för roll om jag lyckas då du ändå inte kommer att få uppleva det. Jag vet att du finns inom mig för att det är du som har uppfostrat mig. Jag vet också att de goda minnen som jag har av dig och den värme jag känner när jag tänker på dig, lever så länge jag lever. Men jag saknar dig rent fysiskt. Du är en del av mig i den person jag är och nu när du är borta känns det så att mitt halva jag har dött. Meningen med ditt liv var de goda gärningar och den kärlek som du lämnade inom mig och efter dig men jag kan inte finna någon mening med din död. Jag kan inte heller finna någon mening med mitt liv när jag inte kan lämna kärlek eller goda gärningar inom mina barn eller efter mig. Sådana tankar och känslor har gjort att jag har gått in i en depression, ingenting är roligt eller stimulerande just nu. Och sorgen att du är borta är så omfattande.

En varm kram till dig،
Bahman

روحش شاد، جاش خوب خوب خوب، منم پدرم از دست دادم، اما مادر تکرار نشدنی، خدا بهت شکیبایی بده،
شادی شادی شادی تو زندگیت باشه، دعای مادرتم که باهات همیشه، البته چشم رو هم بزاریم همه با هم اون دنیا پیش همیم، اینش ادم آروم میکنه، موفق باشی که مادرت شاد باشه
iran_bozorg
Torsdag 17 juli 2014
سپاس از مهرافشانى شما.
زمانى كه فهميد سرطان داره و زمان كوتاهى زنده خواهد بود تنها يك چيز را به زبان آورد، گفت: "پس من آزادى ايران را نميبينم"
بهمن چهل امیرانی
Torsdag 17 juli 2014
----------

Bahman jan salam Khobi? bad az in hame saaaaaaaaaaaaalll!!! Ama mahi ra harvaght az ab begiri tazast!! ghabl az har chize digar migam jaye mamnet khali nabashe. Akhe nemitonam kalame digari ro peyda konam. Faght midonam ke Amme kheli dost dashtani bood. Nefrin be taghdir Be omide didar Fariba.
Fariba Payervand Sabet
den 21 juli kl. 08:25

درود به فریبای دوست داشتنی. نمیدانی چقدر شادمانم از پیامت و چقدر دیدن عکست تکانم داد, آخه من هنوز تو, بیتا و سهیلا را ده دوازده ساله یادم میاد. چقدر بزرگ شدی. دیگه برای خودت خانمی شدی. پس از این همه سااااااااااااااااال. ماهی را هم هر وقت از آب بگیری هم تازه هست و هم میشه خورد مامان هم رفت و جاش ...... چی بگم ....... بی اندازه خالی است. شما رو خیلی دوست داشت و در این سالها همیشه دل ما با شما بود. نفرین به این سفر که هر چه کرد او کرد.
بهمن چهل امیرانی
den 22 juli kl. 19:11

به كجا چنين شتابان رفتى؟
يازده هفته گذشت و من در جستجوى تو زمين و زمان را جستجو مى كنم.
مادر من كجاست؟ كجا؟
بهمن چهل امیرانی
Torsdag 24 juli 2014



Bahman aziz midonam rozaye sakhti ro migzaronid, kash mishod darda ro tagsim kard.
Amir Khalili Torsdag 24 juli 2014

دوازده هفته گذشت.
امروز بهتر از هميشه حس ميكنم كه چرا قصه هاى ايرانى هميشه اينگونه آغاز ميشوند:

                                                                                  "يكى بود، يكى نبود ..." دوازده هفته گذشت

Torsdag 31 juli 2014




اما همین قصه های ایرانی با جملاتی مانند "همه چی به خوبی و خوشی به پایان رسید" و ... تمام می شوند. پس از زندگی باید درس استقامت و مهربانی و محبت آموخت. به یاد عزیزان رفته ... فریبا پایرونده ثابت

Söndag 3 augusti 2014 kl. 11:44













 

Torsdag 7 augusti 2014

دلتنگم ... دلتنگم ... دلتنگ دلتنگم ... دلتنگم ... دلتنگ

دلتنگم ... دلتنگم ... دلتنگ
بهمن چهل امیرانی
Torsdag 14 augusti 2014

اين پانزده هفته به اندازه پانزده سال گذشت، اى كاش الان پيش من بودى ... اى كاش بسيارى چيزها به گونه يى ديگر بودند ... و اى كاش هاى ديگر
بهمن چهل امیرانی
Torsdag 21 augusti 2014


سه ماه پيش، يك همچين روزى، مادرم در برابر چشم هاى من به جاودانگى پيوست. به او نگاه ميكردم، پندارى كه در خواب است. من را به ياد زيباى خفته انداخت كه با بوسه يك شاهزاده ميتوانست از خواب بيدار شود. يادم آمد كه ما در زمانه يى زندگى ميكنيم كه ديگر شاهزاده يى به ديدار زيباى خفته نمى آيد. پس مادر من هميشه زيبا و هميشه خفته خواهد ماند

بهمن چهل امیرانی

Lördag 9 augusti 2014



بسیار زیبا و دلنشین روحشان شاد و یادشان جاودانه باد

Irandookhte Irandost

Lördag 9 augusti 2014 kl. 10:38


میدانم روزها به سختی و دلتنگی بسر میرود و راه گریزی نیست. برایتان آرامش و بردباری در راه پرتلاتم پیش رو آرزومندم
اعظم
 Lördag 9 august 2014 kl, 14:27

----------

مرا نیز شریک سوگواری مادرمان بدانید ... ئ
Khosro Salimi

1 sep 2014


با درود وسپاس از پیام پرمهر شما. مامان رفت و آنچه که سی و پنج سال میخواست ببیند ندید ... آزادی ایران
بهمن چهل امیرانی

1 sep 2014

امروز پنجشنبه ساعت نه بامداد شانزده هفته است كه مادرم با هفت هزار سالگان سربه سر شده است
بهمن چهل امیرانی
Torsdag 28 augusti 2014

هفده هفته گذشت اما چيزى دگرگون نشد. به همه مى گويم رو به راه هستم اما هيچكس نميداند رو به كدام راه ! من ديوانه ى اين زبان هستم كه ميتوان با چند واژه آن هم سخن دل را زد و هم همه آدمها را فرستاد دنبال نخد سياه! هفده هفته گذشت
بهمن چهل امیرانی
Torsdag 4 september 2014

امروز تنهايى رفتم سرخاك مادرم، برايش گلهاى تازه يى چيدم و به او گفتم: "خيلى دلم برات تنگ شده". چهار ماه گذشت
بهمن چهل امیرانی
9 september 2014
18 شهریور 1393

خدا رحمتشون كنه واقعا هيچكى جاى پدرومادر نميشه

sari__mazandaran

روانش شاد

homakheirandish

با سپاس از مهرافشانى شما هم میهنان گرامی
بهمن چهل امیرانی

مادربزرگم بسيارى از نوشته هاى باباطاهر را بلد بود و آنها را برايمان ميگفت. اكنون مادر و مادربزرگم هر دو از بيمارى سرطان جان باختند و به فروهر ايزدى پيوستند. امروز كه درست چهار ماه است كه مادرم به جاودانگى پيوسته اين نوشته باباطاهر را به او و به مادربزرگم پيشكش ميكنم كه هر چه از انسان بودن است از اين دو شيرزن ايرانى آموختم. باسپاس
بهمن چهل امیرانی
9 september 2014
18 شهریور 1393

صبر پیشه کن

homakheirandish
 





هجده هفته گذشت و من چشم به راهم.
بهمن چهل امیرانی

ای کاش بیشتر توضیع داده بودی

homakheirandish

هنوز چشم به راهم كه مادرم برگرده. هنوز باورم نمى شود كه به جاودانگى پيوسته و ديگر او را نخواهم ديد
بهمن چهل امیرانی

به مانند خورشيد زندگى ما را روشن مى كردى و اكنون با نبودنت تاريكى همه جا را فرا گرفته است. نوزده هفته گذشت

اى كاش من به جاى مادرم رفته بودم. بيست هفته گذشت

امروز پنجشنبه ١٨ دى ١٣٩٣ برابر با ٨ ژانويه ٢٠١٥ است. درست ٣٥ هفته، كه در ٧ ميشود ٢٤٥ روز است كه از رفتنت ميگذرد. براى نخستين و واپسين بار در اين سال، گذشت هفته ها و ماه ها روى هم افتاده اند؛ ٣٥ هفته كه ميشود ٨ ماه، هشت ماهِ پيش، پيش از نيمروز و در سن ٧٧ سالگى به فروهر ايزدى پيوستى. به مانند هر پنجشنبه به تنهايى به ديدارت آمدم. آسمان از ابر و باد، هم نشان از تاريكى داشت و هم از سرما. گرچه امسال زمستان خود را ناتوان نشان داده اما زمين خيس بود و اينجا و آنجا آب چنان گردهم آمده بود كه ميبايستى از روى آنها پريد. گرچه چنين كردم اما به زودى دريافتم كه آب وارد كفش هايم شده و پاهايم را خيس كرده اند. پيش خود گفتم پس تو الان زير اين خاك چه ميكشى! نشان فروهرت جاى خود بود. دو نوار پرچم ايران هم در دو سوى آن خودنمايى ميكردند. كمى بالاتر چهره تو بود كه به مانندِ هميشه از راه دور آن را بوسيدم. دو سٓرو زيبا كه به تازگى در دو سوى فروهر كاشتيم در برابر بادِ تندى كه ميوزيد كمر خم نميكردند و چراغ هايشان هم همچنان روشن در برابر اين تاريك ترين روزهاى سال كم نمى آوردند. به هنگام روشن كردن فروزه هاى تازه چشمم به بالاى سرت افتاد، به پرچم سه رنگ شير و خورشيد نشان ايران، كه گرچه فشار باد و باران به آن آسيب هايى زده است اما همچنان با وٓزِشِ هر بادى، برافراشته افتخار هويتِ ايرانيت را به رُخ هر رهگذرى ميرساند. تو هم همانندِ اين پرچم، گرچه با سپرى شدن سال ها ميشد گذشت زمان را در چهره ات ديد اما هفتاد و هفت سال انسان زندگى كردى و هفتاد و هفت سال به ايرانى بودنت وفادار و تا واپسين نفس با آن سرافراز بودى. همهِ آنچه كه امروز در برابر خودم ديدم، همهِ آنچه كه در اين ٢٤٥ روز، در اين ٣٥ هفته، در اين ٨ ماه انديشيدم و حس كردم، در كنار همهِ اين سال هايى كه با هم بوديم، از نه ماهى كه در گلستانت و سپس در گهواره ات بودم تا واپسين بامداد كه در آغوشم مُردى، همه و همه گواه از يك چيز دارد كه من بابت آن براى هميشه از تو سپاسگزارم و آن اينكه تو بزرگترين آموزگار من در آموختن "انسانيت" و "ايرانيت" بودى. هزاران درود و سپاس و ستايش به تو مادر نازنين، زرين تاج پايروندثابت

مى خواهم به تو بينديشم. نمى توانم. دوباره مى خواهم به تو بينديشم. باز هم نمى توانم. خشمگين مى شوم. مى خواهم به تو بينديشم. چرا نمى توانم؟ شايد انديشيدن به تو يادآورى اين واقعيت تلخ است كه تو ديگر نيستى. پذيرفتن اينكه تو ديگر نيستى ديوانه ام مى كند. پس به چيز ديگرى مى انديشم تا به ياد نياورم كه تو نيستى. مى بينى؟ دارم آرام آرام ديوانه مى شوم. چرا؟ براى اينكه تو نيستى. بايد به تو بينديشم تا سوگوار تو باشم. اما هربار تلاش مى كنم باز انديشه هايم به جاى ديگرى مى روند. به خود مى آيم مى بينم كه چند دقيقه يى است كه به چيز ديگرى انديشيده ام. اما قرار بود كه من به تو بينديشم. پس چه شد؟ دوباره خشمگين مى شوم. پاهايم را به زمين مى كوبم و از خودم بدم مى آيد. خودم را سرزنش مى كنم كه چرا براى هزارمين بار شكست خوردم و نتوانستم به تو بينديشم. شايد اين خود بخشى از سوگواريست. همين گريز و فرارها از اين واقعيت تلخ كه تو ديگر نيستى. اگر چنين است، كه هست، پس چه زمانى من مى توانم به تو بينديشم؟ زمانى كه سوگوارى به پايان رسيد؟ چه زمانى يك سوگوارى به پايان مى رسد؟ پاسخ روشن است: هرگز. سوگوارىِ از دست دادن مادرم هرگز به پايان نمى رسد. پس من هميشه سوگوار خواهم ماند. سوگِ از دست دادن كسى كه از جان بيشتر دوستش دارى هرگز به پايان نخواهد رسيد. پس من هميشه سوگوار خواهم ماند

سى و هفت هفته گذشت و تو هنوز به خانه برنگشته يى! تن پوش هاى رنگارنگت  در كمد، روزها را ميشمارند تا تو بيايى و دوباره آنها را به تن كنى. هفت رنگ رنگين كمان در تن پوش هايت ديده ميشوند كه لبخندهاى تو را به يادم مى آورند. چه شاد بود آن روزها كه براى خودت پيرهن ميدوختى. چه زيبا بود پارچه هايى كه آنها را برميگزيدى. چقدر زمان تنگ شد و نتوانستى شمارى از اين پارچه ها را براى خود بدوزى. چه خوشبخت بودند اين پارچه ها كه تو آنها را خريدى و چه شوربخت شدند آنهايى كه هرگز دوخته نشدند و اين افتخار را پيدا نكردند كه در تن تو خودنمايى كنند. و اكنون ديگر هرگز اين بخت را ندارند كه تو را در آغوش بگيرند، همانگونه كه من نيز ديگر چنين بختى را ندارم. سى و هفت هفته گذشت و سى و هفت هفته من و اين پارچه ها بخت برگشته شديم. اى كاش ميتوانستى برگردى و دوباره بخت رفته را به ما برگردانى. سى و هفت هفته گذشت

اين پنجشنبه كه به ديدارت آمدم ديگر زمستان به نهايت زيبايىِ خود رسيده بود. همه جا سپيد و روشن و تو زير برف پنهان شده بودى. تنها پرچم سه رنگِ شير و خورشيد نشان ايران بود كه همچنان توانسته بود خود را نمايان نشان دهد. هميشه از سپيدى، روشنايى و تميزىِ برف خوشت مى آمد. يادم هست كوچك كه بوديم، برف كه مى آمد، كمى از آن را در كاسه ميريختى، روى آن شيره ميريختى و ميدادى ما ميخورديم. روزهاى خوبى بودند آن روزها ... و روزهاى بدى هستند اين روزها. برف هست، شيره هست اما تو نيستى. تو نباشى هم هيچ چيز به چشم نمى آيد. اى كاش برف نبود، شيره نبود و تو بودى. سى و هشت هفته گذشت

ساعت يازده و نيم پيش از نيمروز بود، پنجشنبه ١٨ ارديبهشت ١٣٥٧ برابر با ٨ مى ٢٠١٤ كه به پايان راه رسيديم تا همه چيز آغاز شود. امروز نه ماه از آن روز ميگذرد. تا چند روز ديگر در واپسين روزهاى بهمن ماه سالگرد زايش ماست. پارسال كه هفتاد و هفتمين سالگردت را جشن گرفتيم ميدانستم كه به گمان نزديك به درست واپسين جشنى است كه با هم هستيم. امسال، ميدانم كه هفتاد و هشتمين سالگرد را بدون تو خواهم بود. همچنان برف ميبارد و همه جا سپيد شده است. ماهِ بهمن سپيدترين ماه سال است، ماهى كه چله بزرگ جاى خود را به چله كوچك ميدهد، همانگونه كه تو جاى خود را به من دادى. در همه زندگىِ خود نشان دادى كه ميتوانى بر سرماى زمانه چيره شوى و آن را پشت سر بگذارى. من نيز اكنون بايد دست از چله كوچك بردارم، خواسته يا ناخواسته چله بزرگِ من فرا رسيده است كه چه بسا روزى آن را به دست ديگرى بسپارم و خود را به پايان برسانم. نه ماه گذشت

ميبينى چه برفى مياد؟ ديروز، امروز ... فردا. همه جا سپيد شده ، ماه منه ، ماه بهمن ... ماهى است كه همه جا سپيدميشه ... دلم ميخواست دلم هم به ماننداين برف سپيد بود ... سپيد ميشد ... سپيد ميموند ... چند شب پيش خوابِ تو را  براى پنجمين بار پس از رفتنت ديدم ... كسانى را كه در بيدارى ميبينى خاك  يا خاكستر ميشن اما كسانى را كه درخواب ميبينى نه خاك ميشن و نه خاكستر تا زمانى كه نوبت خودِ آدم برسه ... ! سى و نه هفته گذشت

امروز هوا سرد بود و باد ميخواست همه چيز را با خود ببرد. اشك هايم روى گونه هايم يخ زدند. هيچكس نبود و همه جا به رنگ سپيدِ برف به چشم مى آمد. هم زيبا و هم غم انگيز بود، پَديدِه يى كه به آن غم شيرين ميگويند. داشتن يك مادر خوب كه بسيارى از انسان ها از داشتن آن محروم هستند شيرين است و از دست دادن يك همچين مادرى غم انگيز. اين دو را كنار هم بگذاريم ميشود غم شيرين. اى كاش اين جهان به گونه يى بنا ميشد كه تنها شيرين بود و غمى در آن نبود. شايد هم وجودِ غم، خود سببِ به وجود آمدن شيرينى آن ميشود. همانگونه كه اگر تاريكى نبود روشنايى مفهوم خود را از دست ميداد. نميدانم. آنچه كه اكنون در اين سرماى كشندهِ زمستانى ميدانم اين است كه خيلى دلم برايت تنگ شده. اى كاش الان پيش من بودى. چهل هفته گذشت

هفتاد وهفتمين سالگرد زادروزت كه پارسال بود را جشن گرفتيم. امروز هفتاد و هشتمين سالگردت را به تو شادباش ميگويم و به اين مى انديشم كه چه خوشبخت هستم كه يكى از بهترين مادران جهان مادر من بوده است. همازوربيم

پنجشنبه ٣٠ بهمن ١٣٩٣ برابر با ١٩ فوريه ٢٠١٥ سالگرد زايش من برابر شد با چهل و يكمين هفته يى كه ديگر با هم نيستيم

ديشب بيشتر دواى خواب خوردم چراكه خوابم نميبرد. الان كه از خواب بيدار شدم به مانندِ همه بامدادهاى ديگر دلم گرفته است. هر بامداد كه بيدار ميشوم و زندگيم را به ياد مى آورم دلم ميگيرد و نميخواهم بيدار شوم تا هر روز اين تجربه تلخ را مزه كنم. بارها به اين فكر كردم كه همه دواها را يك جا بخورم ، به خواب بروم و با فرا رسيدن بامداد، ديگر از خواب بيدار نشوم و اين مزه تلخ واقعيت را مزه نكنم. نوشته هاى تو هم من را بيشتر در انجام اين كار تشويق ميكند. نميدانم شايد براى اينكه ديگر مزه تلخ واقعيت آزارم ندهد يك شب در بين اين پاكت هاى پُر از دارو همه را يك جا بالا بكشم. اگر روزى خبر آن به گوشت رسيد يادت باشد كه تو را هميشه دوست داشته ام، در اين سالهاى آشنايى بهترين كارى را كه از دستم بر ميامد برايت انجام دادم و هميشه به تو و قول هاى خودم و انسانيت وفادار بودم. تنها خواسته من از تو اين است كه پس از مرگم مرا باور كنى، من درست همانى هستم كه خودم را نشان ميدهم. هيچ چيزى پنهان نيست

پنجشنبه يى ديگر آمد و من به ديدارت آمدم. پنجشنبه يى ديگر آمد و من هواى تو كردم. پنجشنبه يى ديگر آمد و من چهل و دو هفته است كه بى تو زندگى كرده ام. چند پنجشنبه را بايد بشمارم تا هفتهِ من فرابرسد؟ تا همانندِ تو دود شوم، خاكستر شرم و ناپديد؟ نميدانم! آنچه كه اكنون ميدانم اينكه دلم برايت خيلى تنگ شده است. چهل و دو هفته گذشت

چهل و سه هفته گذشت. برف ها همه آب شده اند. با آنكه ماهِ اسپند است بهار را ميشود حس كرد. آفتاب پوستِ چهره ام را نوازش ميكند. چشم هايم را كه رو به خورشيد بسته ام رنگى از سرخ در پشتِ پلك هايم پديد آورده كه از كودكى آن را دوست داشتم. پرنده ها آوازهاى بهارىِ خود را ميخوانند و از هر سو ميشود آنها را شنيد. خورشيد چشم هايم را و آوازِ پرنده ها گوش هايم را نوازش ميكنند. همه چيز سَرِ جاى خود است جز يك چيز و خود بهتر ميدانى من به كدامين چيز مى انديشم. اى كاش ميشد همهِ اين زيبايى ها را داد و در برابرش تو را در كنارِ خود داشتم. چهل و سه هفته گذشت

ده ماه گذشت. نفهميدم چگونه گذشت. زيبايى ها را نمى بينم. ديگر شنيدنى هاى زيبا به گوشم زيبا نيستند. آيا زيبايى مرده است؟ شايد. مردم را كه مى بينم به ياد نخستين واژه ها در كتاب بوف كور مى افتم. به اين جهان كه نگاه مى كنم چيزى براى گفتن ندارم. همهِ گفتنى ها گفته شده است. آنهايى هم كه گفته نشده چيزِ زيادى را از دست نداده اند چراكه شنوده يى وجود ندارد. از هولاكويى شنيدم كه مى گفت افسردگى يك بازى است كه آدم ها با خودشان در مى آورند. اگر اينگونه است پس اين بايد يكى از خطرناكترين بازى هاى جهان باشد. كافى است كه آدم كوچكترين كم و كاستى در اين بازى از خود نشان دهد تا نفست را براى هميشه ببرد. اگر آدم همهِ آن چيزهايى را كه داشته است از دست داده باشد با خودش بازى در مى آورد؟ بدترين درد در اين جهان دردِ جدايى است. براى من كه اينگونه است. جدايى از همهِ آن چيزهايى كه به زندگيت كيفيت مى دهند. زندگىِ بدون كيفيت به چه درد مى خورد؟ زندگىِ بدون كيفيت زنده بودن است و نه زندگى كردن. من مى خواهم زندگى كنم، نه اينكه تنها زنده باشم. اين روزها نمى توان ايرانى بود و زندگى كرد. گيرِ كار در همينجاست و تنها آنهايى كه نه در شناسنامه، كه در دل ايرانى هستند مى دانند من چه مى گويم و چه مى كشم. راهِ رسيدن به انسانيت، ايرانيت است. از آنجايى كه راهِ ايرانيت بسته شده است نمى توان به فراتر از آن، به انسانيت رسيد. شايد اينها براى هولاكويى بازى باشد اما براى من واقعيت هستند. بهتر آن است كه هولاكويى كتابِ بوف كور را بخواند و اگر خوانده دوباره بخواند. سال ها پيش يك بار از خودش شنيدم كه به سختى افسردگى داشته است. آيا در آن زمان با خود بازى در آورده بود؟ نمى دانم. دانستنش هم چيزى را دگرگون نمى كند. چراكه من اكنون در جايى ايستاده ام كه به آن پايان راه مى گويند. من به پايان راه رسيدم و پس از آن همه چيز آغاز خواهد شد. همانگونه كه براى تو اينچنين شد. به پايان راه رسيدى و پس از آن همه چيز آغاز شد. ماه به دورِ زمين چرخيد، هر دو دورِ خورشيد چرخيدند و باز هم خورشيد زيست را، اين گرانبهاترين چيزى كه در اين جهان وجود دارد را، رايگان به ما بخشيد. اكنون دو ماهِ ديگر زمان مانده است تا من به پايان راه برسم. در اينجا من در كنار ماه هاى سال هستم و ده ماه را پشتِ سر گذاشتم. تنها دو ماهِ ديگر مانده است تا من ماه ها را براى هميشه پشتِ سر بگذارم و به هزاره ها بپيوندم، به هفت هزارساله گان. اگر ديدارى تازه شد كه خوشا به ما و اگر هم نشد اين جهان را به آلپاچينو مى سپاريم و رها مى شويم. تا آن روز بدرود. سپاس و بدرود

تا چند روزِ ديگر چهارشنبه سورى و پس از آن نوروز است. اين نخستين نوروز است كه بى تو به سر شود و بى گمان غمگين ترين نوروز كه بايد بى تو به سر شود. نفرين به اين سرطان كه هرچه كرد او كرد. چهل و سه هفته گذشت
 

ﺗﻮ ﯾﻪ ﺟﻤﻌﯽ ﻣﺸﺮﻭﺏ ﻣﯿﺨﻮﺭﺩﻥ... ﭘﯿﺮﯼ ﻧﻮﺑﺖ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺩﺍﺩﻧﺶ ﺭﺳﯿﺪ. ﮔﻔﺖ ﺑﺨﻮﺭﯾﻢ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﺩﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﮐﻪ ﻭﻗﺖ ﮔﺮﻓﺘﻨﺶ ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﻭﻥ ﺩﻭ ﻧﻔﺮ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﻣﯿﮕﻦ :ﺩﻭ ﺑﻮﺳﻪ ﻣﯿﮕﻪ: ﺁﺭﻩ ﭘﺴﺮﻡ ﻣﯿﺨﻨﺪﻥ ﺑﻬﺶ... همه ﺳﺎﮐﺖ ﺷﺪن ﯾﮑﯽ ﭘﯿﮏ ﺭﻭ ﻧﮕﻪ ﺩﺍﺷﺖ ... ﮔﻔﺘﻦ: ﺣﺎﻻ ﺑﻪ ﺳﻼﻣﺘﯽ ﮐﺪﻭﻡ ﺩﻭ ﺑﻮﺳﻪ؟؟؟ ﮔــــــﻔﺖ: ﺍﻭﻟـــــﯿﺶ ﻭﻗـــﺘﯿﻪ ﮐﻪ ﺑﭽــــﻪ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯿﺎﺩ ﻭﻣــــــﺎﺩﺭﺵ ﺻﻮﺭﺗﺶ ﺭﻭ ﻣﯿﺒﻮﺳﻪ ﻭﺑﭽﻪ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ. ﺩﻭﻣـــــﯿﻦ ﺑﻮﺳــــــﻪ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﻣــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــﺎﺩﺭ ﻓﻮﺕ ﻣﯿﮑﻨﻪ ﻭبچه ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺎﺩﺭﺵ ﺭﻭ ﻣﯿﺒﻮﺳﻪ ﻭﻣــــــــــﺎﺩﺭ ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻧﻤﯿﺸﻪ ... ﺑﻌﻀﯿﺎ ﭘﯿﮏ ﺗﻮ ﺩﺳﺘﺸﻮﻥ ﺧﺸﮏ ﺷﺪ ﻭﺑﻌﻀﯿﻬﺎ ﻫﻢ ﺍﺷﮏ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﺸﻮﻥ ﺭﻭﺍﻥ ﺷﺪ ... ﺑـــــــﻪ ﺳــﻼﻣﺘﯽ ﺗﻤــــﺎﻡ ﻣــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــاﺩﺭﺍ

گرچه عالم پير دارد دگربار جوان ميشود اما امشب كه نخستين چهارشنبه سورى است كه مادرم ديگر نيست، يادى ميكنم از او كه با بودنش جوانى بود و با رفتنش جوانى هم رفت. يادش گرامى

چهل و چهار هفته گذشت. بهروز پنج سبزه سبز كرد كه سه تاش به نام تو، به يادِ تو و براى تو بود. هر سه هم خوب بزرگ شدند. بهروز اين كارها را خوب از تو ياد گرفته است؛ پخت و پزش هم من را به يادِ تو مى اندازد. پندارى كه در انجام اين كارها در وجودِ او زنده هستى. آيا تو زنده هستى!؟ بارها اين را از خودم پرسيدم. چنان دوست دارم كه پاسخِ اين پرسش آرى باشد كه براى آرى بودنش تن به هر كارى مى زنم؛ مى توانم به خودم دروغ بگويم تا تو زنده باشى. پس به خودم دروغ مى گويم: تو زنده هستى

 

بهار ١٣٩٤ سال ٢٠١٥ نخستين نوروزى كه ديگر پيشِ ما نيستى را در نيمه شب با تو و با نام تو آغاز كرديم و چون من و تو را بسيار دوست داشتى با آنها به پيشواز بزرگترين جشن سال رفتيم، زمانى كه بيش از هميشه نبودنت را حس ميكردم و درد ميكشيدم

من مادرم را به آئين نياكانمان سوزاندم. اكنون او همه جا هست: در آسمان، در آب، در زمين، در آتش و در من. دوباره آتشى خواهم افروخت و در آن خواهم سوخت تا با تار و پودِ مادرم، با تار و پودِ ايران يكى شوم. روزِ رستاخيز نزديك است

پنجشنبه ششم فروردين ١٣٩٤ (٢٠١٥) نيز فرارسيد. پيش از اينكه به مانندِ هر پنجشنبه به ديدارت بيايم از چند و چندين كس پيام هاى شادباش زادروزِ زرتشت را دريافت كردم كه در آنها نوشته شده بود زرتشت آتشى افروخت تا راهِ پيشِ رو را برايمان روشن كند و با انديشه نيك، گفتار نيك و كردار نيك كوتاه ترين و بزرگ ترين آموزه جهان را به ما آموخت. در اين چهل و پنج هفته كه به فروهرِ ايزدى پيوستى بيشتر و بهتر درمى يابم كه تا چه ميزان همانندِ تو هستم و در اين نخستين سالگردِ زادروزِ زرتشت كه ديگر پيش من نيستى بيشتر و بهتر درمى يابم كه آنچه به من آموختى تا چه ميزان با آموخته هاى زرتشت همگونه است. آتشى كه افروختى فانوسِ راهِ من شد و سه نيكى را كه از مادر آموخته بودى را به من ياددادى. زادروزِ زرتشت اسپنتمان فرخنده باد و ياد تو گرامى

سيزده بدر پارسال بودى و مى دانستم كه آن، واپسين سيزده بدر خواهد بود و سيزده بدر امسال نخواهى بود. همين هم شد. سيزده بدر امسال آمد و تو نيستى. اى كاش اين بودن ها و نبودن ها جاى خود را به بودن ها و بودن ها مى دادند. اى كاش اين نبودن ها نمى بودند و اكنون تو بودى و براى هميشه مى بودى. اين اى كاش ها و بسيارى اى كاش هاى ديگر. چهل و شش هفته گذشت

ديشب باز خواب ديدم! درون يك ساختمان با اتاق هاى فراوان و راهروهاى پيچ در پيچ. در يك نشستى كه در آن سيگرون، آنا، بهروز و بهيار هم بودند گردِهم آمده بوديم تا در موردِ آينده من سخن بگيم. سيگرون كه ميخواست سخن را آغاز كند، هنوز چند واژه نگفته بود كه گريه كنان اتاق را ترك كرد. آنا هم به دنبال او رفت و ديگر برنگشتند! به زودى ديگر بهروز و بهيار هم ناپديد شدند! درون ساختمان پُر بود از كارمند اما آنهايى كه من را ترك كرده بودند ديگر پيدايشان نشد و كوشش من براى پيدا كردن آنها در اين اتاق هاى تنگ و تاريك به جايى نرسيد. در اين هنگام به ياد آوردم موهايم را با رنگِ سياه رنگ كرده ام. پيش خود گفتم اينها اگر من را ببينند چه فكر ميكنند!؟ در اين تكاپو بودم كه از خواب بيدار شدم

I miss you so much mam. Every morning you are on my mind. Your words are with me every day, every second ... Help me achieve the humanity, spirituality, and love for others you always spoke about. I can't do it without your help. Look out. Love you! Miss you always.















براى همه كارهايى كه انجام دادى دوستت دارم؛ چهل و هفت هفته گذشت

امروز كه به مانندِ هر پنجشنبه به ديدارت آمدم براى نخستين بار ازت پرسيدم بيام پيشت؟ پاسخى ندادى! چهل و هشت هفته گذشت

مادرم تعریف میکرد: نمك، سنگ بود. برنجِ چلو را ساعتى با نمك‌سنگ مى‌خوابانديم تا كم‌كم شورى بگيره غذا را چند ساعتى روى شعله‌ى ملايم چراغ خوراك‌پزى مى‌نشانديم تا جا بيفته يخ‌كرده و تكيده كنار علاءالدين و والور مى‌نشستيم تا جون‌مون آروم گرم بشه عكسِ يادگارىِ توى دوربين را هفته‌اى، ماهى به انتظار مى‌نشستيم تا فيلم به آخر برسه و ظاهر بشه آهنگِ تازه‌ى آوازه‌خوان را صبر مى‌كرديم تا از آب بگذره و كاست بشه و در پخشِ صوت بخونه قلك داشتيم؛ با سكه‌ها حرف مى‌زديم تا حسابِ اندوخته دست‌مون بياد حليم را بايد «حليم» مى‌بوديم تا جمعه‌ى زمستانى فرا برسه و در كام مون بشينه هر روز سر مى‌زديم به پست‌خانه، به جست و جوىِ خط و خبرى عاشقانه، مگر كه برسه گوش مى‌خوابونديم به انتظارِ زنگِ تلفنِ محبوب: شبى، نيمه‌شبى، بامدادى، گاهى، بى‌گاهى؛ انتظار معنا داشت دقايق «سرشار» بود هر چيز يك صبورى مى‌خواست ،تا پيش بياد، تازمانش برسه.تا جا بيفته. تاقوام بياد: غذا، خريد، تفريح، سفر، خاطره، دوستى، رابطه، عشق "انتظار" مارا قدردان ساخته بود... حالا فهمیدی چرا این روزها کسی قدردان نیست؟


چهارده روزِ ديگر نخستين سالگرد فرا ميرسد. ديگر زمان براى گفتن و نوشتن تنگ شده است. اين را تنها من ميدانم و هيچكس! چهل و نه هفته گذشت










 


جوانی هایت را بابچگی هایم پیـــرکردم . . . مرابه موی سپیدت ببـــــــــخش مادر












امروز پنجشنبه ١٠ ارديبهشت ١٣٩٤ برابر با ٣٠ آپريل ٢٠١٥ است. تا ١٨ ارديبهشت كه نخستين سالگردِ رفتنت است تنها هشت روز مانده است. پنجشنبه آينده به همه بدرود ميگويم تا با تو درودى تازه داشته باشم. پنجاه و يك هفته
گذشت

بهمن چهل امیرانی

مادرم دوزندهِ توانايى بود. زندِگيش را هم با نخ و سوزنِ خود نوشت. روزهاى خوبش را "ماكسى" مى دوخت؛ دلتنگى هايش را "درز" مى گرفت؛ رويش را "خنده دوزى" مى كرد؛ بغض هايش را "تو" مى گذاشت؛ همه جايش را "دو دوخت" مى كرد، كه يك عمر بپوشى و آخ هم نگويد؛ تمامش را "يك رو" مى دوخت؛ اينقدر با دقت اندازه هايش را مى گرفت كه فقط به تن آدم مى نشست و نه كسِ ديگرى. ترديد نداشتم كه آنچه مى دوخت به آدم مى آمد؛ تنها بايد هواسِ هوشيارى داشت چراكه همهِ دوزندهِ ها مانندِ مادرم رفوگرى بلد نبودند. اكنون من مانده ام و دوخته هاى مادرم به همراهِ يك كوه دلتنگى در يكمين سالگرد ناپيدا شدنِ او ... آدينه ١٨ ارديبهشت ١٣٩٤ برابر با ٨ مى ٢٠١٥ ... پيدا بود و ناپيدا شد ... دو تا بوديم و با هم يكى شديم ... پيدا بوديم و اكنون ناپيدا شديم

بهمن چهل امیرانی

روانش شاد و یادش گرامی

فرامرز اسفندیاری


با نهايت احترام به او كه نامش "مادر" است، به او كه تمام وجودش "مادر" است، به او كه وجودش گلهاي بهاري است، به او كه دستهايش عطر ازخود گذشتگي است، به او كه نفسش طپش زندگي است. روح و روانش شاد باد! يادش هميشه در قلب ما زنده باقي خواهد ماند

هانیبال پولو


مادر دلبندمان! ياد سبزت هميشه با ماست

اعظم اسماعیلی


روحشون شاد. چقدر این متن زیبا بود

ونوس سالارتاش

Thanksgiving سپاس نگاری

loading...